Verdriet went nooit

 

Je leert heel veel als maatschappelijk werker.

Niet alleen over de wetgeving, het zorgsysteem, de mogelijke hulpverlening die je kan bieden,... maar ook over de mens die voor je zit.

In al zijn aspecten.

Zo heb ik geleerd dat er verschillende soorten verdriet zijn.

Iets wat ik zelf al een stukje uit persoonlijke ervaringen heb ondervonden sinds ik ziek ben.

Er is het verborgen verdriet.

De mens die zich kranig houdt en dapper alles wil trotseren.

Het staat in het gelaat gekerfd maar de tranen komen niet.

Er is het zachte verdriet.

Het rustig huilen om iets wat net is gebeurd. 

Het eventjes teveel en dan opnieuw verder gaan,... moeten.

En dan is er het samengebalde verdriet.

Hartstochtelijk huilen wanneer je de rugzak opent vol pijn, jarenlang meegesleepte zorgen, de opgestapelde problemen.

Het is snijdend en alles overheersend.

Onlangs bracht dit verdriet me voor het eerst van mijn stuk tijdens een gesprek.

De situatie leek uitzichtloos.

Toch hield de cliënt zich kranig tijdens het gesprek, oersterk.

Ook al zag ik de moed steeds meer wegzakken naar het diepste puntje van de schoenen.

Ik kon niet veel doen om de rugzak van de cliënt mee te dragen.

Wel iets heel kleins.

Toen ik zei dat ik die zorg wel voor mijn rekening zou nemen, brak de cliënt in gruzelementen.

Van zodra ik de woorden 'voor jou zorgen' had uitgesproken barstte er een hartverscheurende huilbui los.

Alsof met die woorden alles even werd open gebroken en huilen toegestaan was.

Ik moest even slikken bij zoveel verdriet en mijn evenwicht hervinden.

Ik kon alleen maar erkennen dat de situatie van de cliënt niet eenvoudig is en het verdriet even het verdriet laten zijn.

 

Maatschappelijk werk is een blijvend leerproces.

Je leert om gaan met de mens op zijn kleinst en soms ook gelukkig op zijn grootst.

Maar leren omgaan met vaak heel wat leed, verdriet, pijn,... dat went nooit.

En misschien gelukkig maar.

Zo blijven we mens onder de mensen, geraakt door verdriet.

Het is de stuwende motor om te hopen, werken, streven naar beter voor iedereen.

Een (kerst)wens die ik iedere dag, samen met heel wat collega's, meedraag.