Hoe 'vrij' zal mijn kind zijn?
Onlangs ging ik naar een vorming.
We waren met een twintigtal mensen die elkaar toen voor het eerst ontmoetten.
Zoals vaak begon de vorming met een voorstellingsrondje van jouw naam en werkplaats.
Tijdens de pauze stond ik met enkele medecursisten te praten.
Eén van hen vroeg me wat IJD, de organisatie waarvoor ik werk, precies was.
Ik gaf het antwoord dat ik steeds geef bij een eerste kennismaking: een soort jeugdbeweging van de Vlaamse katholieke kerk voor gelovige en zoekende jongeren.
Ze kijkt me aan en lacht "Komt daar dan nog volk naartoe? Ja sorry, ik ben echt enorm anti-katholiek."
Ik wou dat ik kon zeggen dat dit de eerste keer is dat ik zo'n reactie kreeg.
Jammer genoeg is dit niet het geval.
Ik geloof.
Gewoon dat zeggen lijkt mensen de toestemming te geven om ongezouten hun mening te zeggen en kritiek te geven.
Ook al begin ik zelf niet over het gelovige aspect in mijn leven.
Ik loop ook niet met een kruisje rond mijn nek.
Niet omdat ik me er voor schaam maar omdat ik niet graag juwelen draag.
Ik loop ook geen folders uit te delen of van de daken te schreeuwen dat ik geloof.
Maar als mensen er, zoals in dit geval, naar vragen, zal ik wel eerlijk antwoorden.
Het is namelijk een aspect van mijn leven.
Mijn antwoord geeft dan blijkbaar vaak een gratis ticket om me te ondervragen en kritiek te uitten.
Hoe meer dit gebeurt, hoe vaker ik me zorgen maak.
Iedereen roept graag dat we vrij zijn in onze maatschappij en dat dit een van de grootste verworvenheden is.
Ik voel me niet vrij.
Ik voel me eerder aangevallen omdat ik geloof.
Vrij ben je pas wanneer je voldoet aan wat volgens de algemene opinie correct is.
Zo lijkt het toch voor mij.
En blijkbaar doet godsdienst volgens de algemene opinie meer slecht dan goed.
En dus moet ik dan vooral op andere gedachten worden gebracht.
Ik ben bang dat mijn zonen niet vrij zullen zijn.
Als ik kies om ze gelovig op te voeden dan kies ik niet voor de gemakkelijkste weg.
Dat weet ik nu al.
Hoe vrij zal mijn kind of ik nog zijn om te geloven?
We schreeuwen om zelfontplooiing en keuzevrijheid.
Waarom mag ik dan niet de keuzevrijheid krijgen om gelovig te zijn?
Ik wil mijn kind in ieder geval opvoeden met een open blik naar anderen toe.
Een opvoeding waarbij ik de nadruk leg op niet steeds kritiek geven maar luisteren en overdenken.
En waarschijnlijk ook een gelovige opvoeding.
Nadien is hij vrij om daar al dan niet iets mee te doen.
Ik hoop dat, als ik jou dus ooit ontmoet, jij me niet bekritiseert of bevraagt maar me aanneemt zoals ik ben.
Dat je met een open en vrij geest naar me luistert.
Ik beloof hetzelfde te doen.
We waren met een twintigtal mensen die elkaar toen voor het eerst ontmoetten.
Zoals vaak begon de vorming met een voorstellingsrondje van jouw naam en werkplaats.
Tijdens de pauze stond ik met enkele medecursisten te praten.
Eén van hen vroeg me wat IJD, de organisatie waarvoor ik werk, precies was.
Ik gaf het antwoord dat ik steeds geef bij een eerste kennismaking: een soort jeugdbeweging van de Vlaamse katholieke kerk voor gelovige en zoekende jongeren.
Ze kijkt me aan en lacht "Komt daar dan nog volk naartoe? Ja sorry, ik ben echt enorm anti-katholiek."
Ik wou dat ik kon zeggen dat dit de eerste keer is dat ik zo'n reactie kreeg.
Jammer genoeg is dit niet het geval.
Ik geloof.
Gewoon dat zeggen lijkt mensen de toestemming te geven om ongezouten hun mening te zeggen en kritiek te geven.
Ook al begin ik zelf niet over het gelovige aspect in mijn leven.
Ik loop ook niet met een kruisje rond mijn nek.
Niet omdat ik me er voor schaam maar omdat ik niet graag juwelen draag.
Ik loop ook geen folders uit te delen of van de daken te schreeuwen dat ik geloof.
Maar als mensen er, zoals in dit geval, naar vragen, zal ik wel eerlijk antwoorden.
Het is namelijk een aspect van mijn leven.
Mijn antwoord geeft dan blijkbaar vaak een gratis ticket om me te ondervragen en kritiek te uitten.
Hoe meer dit gebeurt, hoe vaker ik me zorgen maak.
Iedereen roept graag dat we vrij zijn in onze maatschappij en dat dit een van de grootste verworvenheden is.
Ik voel me niet vrij.
Ik voel me eerder aangevallen omdat ik geloof.
Vrij ben je pas wanneer je voldoet aan wat volgens de algemene opinie correct is.
Zo lijkt het toch voor mij.
En blijkbaar doet godsdienst volgens de algemene opinie meer slecht dan goed.
En dus moet ik dan vooral op andere gedachten worden gebracht.
Ik ben bang dat mijn zonen niet vrij zullen zijn.
Als ik kies om ze gelovig op te voeden dan kies ik niet voor de gemakkelijkste weg.
Dat weet ik nu al.
Hoe vrij zal mijn kind of ik nog zijn om te geloven?
We schreeuwen om zelfontplooiing en keuzevrijheid.
Waarom mag ik dan niet de keuzevrijheid krijgen om gelovig te zijn?
Ik wil mijn kind in ieder geval opvoeden met een open blik naar anderen toe.
Een opvoeding waarbij ik de nadruk leg op niet steeds kritiek geven maar luisteren en overdenken.
En waarschijnlijk ook een gelovige opvoeding.
Nadien is hij vrij om daar al dan niet iets mee te doen.
Ik hoop dat, als ik jou dus ooit ontmoet, jij me niet bekritiseert of bevraagt maar me aanneemt zoals ik ben.
Dat je met een open en vrij geest naar me luistert.
Ik beloof hetzelfde te doen.
Ik vind de weg die jij kiest qua opvoeding behoorlijk moedig. Want ja, geloven dat is nu eenmaal gek in deze samenleving. Ik ben zelf niet katholiek, maar ik geloof ook. En meer dan ooit geloof ik in bepaalde normen en waarden. Ik kan moeilijk uitleggen hoe dat zit met mijn geloof, omdat het een gevoel is. En dat vinden mensen soms ook wel gek.
BeantwoordenVerwijderenBlijf geloven in wat je doet, en ik je geloof. Ik hoop dat je kinderen vrij mogen zijn om te geloven wat ze geloven.
Deze reactie ken ik wel; ik ben ook gelovig en zelfs een religieuze. Kritiek is van alle tijden maar het vraagt nu meer moed blijkbaar om niet met de stroom mee te gaan. Er bestaan gelukkig ook niet-gelovigen die wel de mening van anderen eerbiedigen. Graag wens ik je moed maar ook vreugde in je geloof en weet ook dat je niet alleen bent met deze ervaring van kritiek.
BeantwoordenVerwijderenAls volwassen gelovigen kunnen we ons wapenen met assertiviteit tegen dit soort reacties, ons niet in de hoek laten drummen, bijvoorbeeld vragen "Waarom ben jij zo anti-katholiek (geworden)"
BeantwoordenVerwijderenVoor (jonge) kinderen is dit inderdaad heel wat moeilijker. Zij zijn per definitie nog meer zoekend gelovigen dan volwassenen en onder meer daarom kwetsbaarder.
Ik heb het zelf meegemaakt. 15 jaar gewerkt bij een organisatie die "gelovig zijn' verdacht vond, het woord 'zorg' mocht niet uitgesproken worden, meewarig werd gelachen met alles wat gelovig was. Es meegemaakt dat 10 minuten in een vergadering gediscussieerd werd of het woord 'mededogen' dat we in een tekst wilden plaatsen, toch niet te christelijk was.... !!! Ik kan getuigen dat in bepaalde 'linkse' middens een rabiate anti-religie-stroming leeft en men niet te beroerd is om dit ook voortdurend als in een soort basisreflex te beschimpen en ook .... te verwijderen en te verzwijgen alsof religie hier in Vlaanderen niet bestaat...
BeantwoordenVerwijderende anti-religiestroming is toch vaak eerder anti-katholiek dan bv anti-moslim
VerwijderenGoed artikel. Ik deel deze bekommernis.
BeantwoordenVerwijderenHet is inderdaad frappant dat er constant wordt geroepen dat iedereen 'vrij' zou zijn, zonder ook maar de minste invloed van omgeving, media, afkomst, leeftijd, reclame etc. .
Ik denk dat het goed zou zijn dat er meer zou worden ingezet op activiteiten voor jonge gezinnen. En dat deze activiteiten ook op grotere schaal worden op bekendgemaakt.
Misschien kan de dienst voor gezinspastoraal wat meer uitgebouwd worden en/of wat meer mediakanalen gebruiken. Het hernieuwde kerknet.be is een mooi voorbeeld van actieve communicatie, inhoudelijk sterk en gekoppeld aan een positieve ingesteldheid. Misschien kan dat als inspiratie dienen?
Het kan deugd doen om, als jonge gezinnen, samen je geloof te beleven.
Vlaanderen wordt stilaan Goddeloos. Echtscheiding, abortus, homohuwelijk +adoptie,satanische rockgroepen, gesloten kerken en kloosters, verwaterde 'katolieke' scholen, pornografische opvoeding van de jongeren, zelfverminking ,zelfmoorden,drukke psychiaters en lege biechtstoelen,... Een wereld zonder God is gedoemd tot zelfvernietiging. We zijn 'goe bezig'!
BeantwoordenVerwijderenMooi stukje. Wie zijn wij om te oordelen over mensen, om over het even welke reden. Ik ben Katholiek opgevoed, maar niet echt gelovig meer. Maar ik draag wel bepaalde waarden met me mee die ik nog steeds uitdraag en hoog in het vaandel draag. Waarden die ongetwijfeld ook gewoon hard samenhangen met het Katholieke geloof. Waarden die mij geleerd hebben dat ieder z’n ding moet kunnen doen en moet doen waar hij/zij zin in heeft zolang dat anderen niet voor het hoofd stoot of gen bedreiging vormt voor anderen. Respect voor mekaar is de kern.
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar. Ook de combinatie lesbisch en gelovig is voor velen een contradictio in terminis, want de Kerk is toch tegen homo's??? Dat er naast de Kerk ook een kerkgemeenschap is, en dat die voor mij persoonlijk vele malen belangrijker is, daar staat niemand bij stil...
BeantwoordenVerwijderenIk volg de vraag naar een uitgebreider gezinspastoraal in Vlaanderen, dat mis ik wel nu ik IJD en jeugdkoor ontgroeid ben...
We kunnen als christen gewoon heel rustig blijven en op een geweldloze manier getuigen van hetgeen ons zeer dierbaar is. Het is daarnaast ook belangrijk om te beluisteren waarom iemand zich dan anti-katholiek noemt. Zeer vaak schuilt er een heel verhaal achter dat authentiek is en getuigt van gebrokenheid of van een negatieve ervaring met de kerk. Ik heb dat zelf ook al geregeld meegemaakt dat iemand me iets ergs toevertrouwt en als ik die verhalen hoor, dan moet ik toegeven dat ik mensen ook begrijp. Maar ik tracht dan in gesprek te gaan en samen te zoeken naar de kern van Christus' boodschap voor ons vandaag en van zijn aanwezigheid en de kracht die nog steeds heel sterk van hem uitgaat, of van de waarden die hij belichaamt en dan merk ik dat er iets van de polarisering wordt opgeheven en dat er ontmoeting tot stand komt waarbij we allebei in onze waarde gelaten worden. Ook te durven uiten dat het raakt of dat het toch wat pijn doet om zo'n opmerking te horen kan mensen doen stilstaan bij de impact en het effect van hun bemerkingen. En uitdrukken dat het gaat om een stukje van onze identiteit en de vergelijking stellen (vb.vragen wat de ander belangrijk vindt of graag doet, bv naar de voetbal gaan en dan zeggen 'stel dat ik je nu zou zeggen: amai naar de voetbal gaan, zo saai. Ik ben echt anti-voetbal ", zou je dat ook niet kwetsend ervaren?')
BeantwoordenVerwijderenWij zijn een lesbisch koppel, gelovig en geëngageerd en werkzaam in pastoraal en parochieleven en hebben een zoontje en we leven het hem ook voor wat het is omvandazg chisten te zijn, we gaan naar vieringen en engageren ons sterk. En we weten ook niet hoe het later zal lopen als hij ouder is. Maar ik denk dat het belangrijk blijft om gelijkgestemde zielen te ontmoeten en ook voor hem contexten op te zoeken waar hij -naast ook pluralistischere contexten- in contact kan komen met spiritualiteit en christen-zijn. En wat hij er later mee zal doen, daar hebben wij natuurlijk geen volste vat op. We hopen alleen dat hij een lief en aardig en meevoelend mens zal zijn voor anderen. En dat de uiteindelijke kern van het christen-zijn, het gelovig en zoekend zijn er ergens in doorschemert... en we willen wel helpen om hem weerbaar te maken en mondig om om te gaan met welke bemerkingen ook (hij zal dat wellicht ook krijgen op vlak van het hebben van twee mama's e.d.) Al bij al stellen wij als koppel wel vast dat toch vele mensen voor onze gelovige levenskeuze zeer veel eerbied hebben, ook al zijn ze andersdenkend, en dat spottende reacties meestal uit blijven...
Groetjes en altijd open voor verder gesprek: elkedegreef@gmail.com