Groeipijnen

 

Eli geeft aan dat hij pijn heeft.

Hij klaagt de laatste tijd op regelmatige basis over pijn in zijn benen, armen, elleboog, knie,...

We gingen zelfs al bij de dokter langs om te kijken of er geen scheurtjes in zijn spieren waren.

Op een inwendige blauwe plek na, van zijn enthousiast geturn, werden we er niet veel wijzer van.

We vonden niet veel antwoorden buiten het meest voor de hand liggende (wat we eigenlijk allemaal al hadden gezien): Eli groeit heel snel.

Hij groeit zo hard dat het pijn doet.

Terwijl ik Eli laat neerliggen in de zetel neem ik de blok bodybutter in mijn handen.

Zachtjes laat ik de harde blok geurende cacaoboter opwarmen tot een smeerbare substantie en wrijf die dan langs Eli's onderbenen.

Ik begin zijn spieren rustig te masseren.

Ik wrijf in de hoop de groeipijnen weg te krijgen.

De pijn in zijn spieren en gewrichten.

Maar ook de vermoeidheid van alle indrukken en leerstof die hij de laatste tijd te verwerken krijgt.

De steeds veranderde wereld die hij maar niet kan vatten en waar hij zich veel vragen bij stelt.

(En wie kan hem ongelijk geven.)

 

Ik duw en zalf in de hoop dat het allemaal eventjes verzacht.

De zorgen om de vriendjes in zijn klas en de coronaproblemen die steeds meer de school binnen sluipen. 

De pijn in zijn hartje die hij heeft omdat hij mensen uit onze dichte kring mist.

De bronchitis die hem onlangs even uit zijn lood sloeg.

De stress en vermoeidheid die hij bij ons, zijn ouders, soms ziet toeslaan waardoor ook onze rekker net iets korter is.

De woedebuien die soms door zijn lijfje razen omdat hij alle emoties even niet meer kan verwerken en plaatsen.

Zijn zoektocht naar zijn plaatsje in de groep die nog even tussen speelvogel en lagere schoolkind liggen.

 

Dus blijf ik zijn beentjes opwarmen en voel de spieren, die eerste als betonblokken voelden, ontspannen.

En ik denk aan alle groeipijnen die door het lichaam van mijn opgroeiende kind razen.

Hoe we die als volwassen ook soms schromelijk onderschatten vanuit onze doorwinterde grote mensenblik.

De fysieke pijnen kan ik even verzachten met mijn oeverloos gewrijf.

Maar tegen de andere pijn staan mijn blok body butter en ik soms machteloos.

Een rots in de branding voor mijn kind in volle ontwikkeling, dat is soms het enige wat ik kan zijn.

Vertrouwend op de kracht van mijn kind. 

Ik probeer zoveel mogelijk begrip te tonen en te verlichten waar mogelijk.

Ook al verlies ik soms even mijn geduld tijdens één van Eli zijn emotiestormen.

En voel je je soms machteloos als ouder, weet je niet goed meer waar te beginnen.

Iets wat ik soms ook eerlijk zeg: "Mama weet het nu even ook niet meer."

Om de dag nadien opnieuw met frisse moed te beginnen.

Vanuit een plek van niet aflatende inzet en liefde voor die kroost van mij.

Ik kan ondertussen alleen maar hopen dat de groeipijnen snel verminderen.

En nog wat extra blokken body butter bijbestellen.