Veel tijd

 

 

Het was een klein zinnetje, mooi ingepakt in een gesprek maar het prikte en sneed des te meer. 

"Jij zal wel veel tijd hebben zeker." 

Zomaar ertussen gegooid. 

Het grootste vooroordeel over (langdurig) zieken , de oneindige hoeveelheid tijd die we plots lijken te krijgen. 

 

Nochtans heb ik evenveel tijd als iedere jonge moeder met een huishouden.

 En moet ik mijn tijd noodgedwongen indelen in goede en slechte dagen. 

En gaat een groot stuk van die tijd altijd naar ziekenhuizen en dokters. 

Ik kijk ook anders naar de tijd want elke goede dag is een geschenk en kan morgen alweer voorbij zijn. 

 

Dus wanneer het goed gaat, ben ik gulzig. 

Ik wil alles dan. 

Die mooie momenten met ons gezin vasthouden. 

Ik wil die tijd voor altijd. Maar ik heb die niet.

 

En ook geen olifantenhuid om tegen alle stootjes gewapend te zijn. 

Ik heb wel empathie voor anderen die ziek zijn en zelfs voor de persoon die het zinnetje vakkundig plaatste want ook die heeft een reden om zoiets te zeggen/voelen. 

En tijd om nu aan iedereen te vragen om die vooroordelen opzij te schuiven want hoe klein ook, ze snijden even diep.

Morgen beter.