Wanneer de buitenlaag wegvalt

 

Mijn leven is als een huis.

Eentje dat na 33 jaar in weer en wind wat scheuren en barsten vertoont.

Zoiets probeer je dan te verhelpen door er een laag isolatie en crepi tegen te zetten.

Zo lijkt het huis net als alle andere huizen.

Tot er een kind met zijn fietsje tegen de crepilaag schuurt en de verf loskomt.

Het oplapmiddel komt bloot te liggen en de paniek slaat toe.

Wat als iemand alle gebreken ziet? Het huis zoals het is?

Zaterdag brokkelde mijn crepilaag verder af.

Hij had donderdag al wat averij opgelopen na mijn eerste vergadering op het werk.

Mijn hoofd voelde als gelei na vier uur proberen te doen alsof ik hoorde zoals alle anderen.

Een hele namiddag probeerde ik mijn opperste concentratie te behouden en het lukte min of meer.

Tot ik eindelijk misselijk naar huis kon met het verdriet dat niet alles meer gewoon is.

Horen is geen evidentie meer.

 

Zaterdag had Eli huiswerk, vier pagina's lezen in zijn taalboek.

Ik help hen daar meestal bij, zoals ik vroeger deed.

Alleen keek Eli heel geconcentreerd naar zijn blad wanneer hij las en niet naar mij.

Ik verstond hem amper en vroeg gefrustreerd aan mijn man en Jonah om stil te zijn.

Ik voelde zowel bij Eli als mezelf de frustratie toenemen.

Toen ik voor de zoveelste keer vroeg om luider te praten brokkelde de crepi af en viel in gruzelementen op de grond.

Eli begon te roepen in plaats van te lezen, ik begon te huilen terwijl ik probeerde uit te leggen dat mama het niet kon helpen dat ze niet meer goed hoorde. Eli begon op zijn beurt te huilen omdat ik huilde.

Een samengebald verdriet om evidente, alledaagse handelingen die niet meer vanzelfsprekend zijn geworden.

Ik hoor het de arts twee weken geleden nog zeggen: "voorlopig is het nog niet dramatisch maar u zal er wel ernstige hinder van ondervinden in uw dagelijks leven".

Toen we in december de hoorapparaten kozen, ging ik voor een model dat je zo goed mogelijk kon verbergen.

Het apparaat werd zelfs afgestemd op mijn haarkleur.

Het besef komt stilletjes aan dat het niet altijd meer te verbergen valt.

Hoeveel lagen crepi ik er ook wil opsmeren en hoe graag ik ook wil doen alsof ik nog net zo ben als de anderen.

Doen alsof ik mee kan, alsof alles lukt, doen alsof... het vreet me soms op vanbinnen.

Gelukkig is mijn huis stevig gefundeerd en heb ik warme mensen om me heen.

Maar ik kan meer dan ooit begrijpen hoe een mensenleven/huis helemaal instort onder de druk die een mankerend lichaam en het leven met zich meebrengt.