Broers en de lieve vrede

 

Twee kindjes die liefelijk met elkaar spelen.

Ze nemen het steeds voor elkaar op, troosten elkaar.

Broers die samen kampen bouwen, legokastelen ontwerpen, op ontdekking gaan in de tuin,...

Waarom zou je in godsnaam niet twee kindjes nemen, dachten we, alleen maar voordelen.

En dan tuimel je van de zoveelste roze wolk die je aan het begin van het ouderschap voor ogen had.

Zo werkt het dus niet...

 

Je zet namelijk twee kleine mensjes op de wereld.

En zoals alle mensen hebben die goede en slechte dagen.

Momenten waarop ze slecht geslapen hebben en broer liever niet teveel in de buurt hebben.

Dagen waarop kampen bouwen eerder elkaars kamp afbreken is.

 Uren ruzie maken, discussies om kleine en grote dingen, roepen naar elkaar... we hebben het allemaal al gehad.

Wat de ene wil, wil de andere ook en wanneer je de ene een pluim geeft is de andere soms verdrietig omdat hij geen pluim kreeg.

Er zijn gelukkig ook dagen dat ze met het juiste been uit bed komen.

Dan kruipen ze dicht tegen elkaar in de zetel.

Of zijn ze uren bezig met knutselen of tekenen.

De zee haalt meestal ook het beste uit de broederrelatie naar boven wanneer ze gigantische putten graven of zandkastelen bouwen.

Dan lijkt die roze wolk niet ver weg meer.

 

Alleen hebben we die met wat streepjes werkelijkheid bijgekleurd.

Ons gezin bestaat uit vier mensen, met elk hun eigen karakter en humeur.

De ene dag heeft er eentje hoofdpijn of nog een ander buikpijn of stress om een toets...

We weten beter dan te verwachten dat alles steeds vredig verloopt.

We koesteren de harmonieuze dagen, vloeken soms op tumultueuze dagen.

En zijn als ouders soms vooral bewaarders (of poging tot) van de vrede.

Dan maak je op vraag een tekening van een ekster voor de ene om nadien een gorilla te moeten tekenen voor de andere. Want je had voor hem geen tekening gemaakt...

Waarbij je even sakkert maar ja... soms doe je heel wat voor de lieve vrede .

Al duurt die soms maar een uurtje.