Een heleboel emoties in een dag

 

Eli roept vanuit zijn slaapkamer.

Nog een kwartiertje en iedereen moet opstaan.

Ik sleur me uit mijn warme bed, de koude gang op naar zijn kamer.

Zijn vosje is zoek.

Na wat worstelen met zijn dekens vinden we zijn vosje terug.

Eli vraagt of ik niet even bij hem kom liggen om te knuffelen.

Zijn kamer is warmer dan de mijne dus ik besluit al snel naast mijn kleinste zoon te kruipen.

We verstoppen ons samen onder de dekens wanneer zijn wekker afloopt zodat we papa kunnen doen schrikken als hij Eli komt wekken.

Eli trekt aan zijn oorlelletjes want hij wil zijn oren goed open houden om te luisteren wanneer papa komt.

Ik begin al te giechelen en wanneer mijn man de deur opent begin ook Eli te giechelen.

Wanneer hij het dekbed wegtrekt, liggen Eli en ik naast elkaar te lachen.

Het schrikken of 'boe' roepen zijn we helemaal vergeten.

Ik voel me oprecht en intens gelukkig door dit kleine moment.

Maar in mijn gedachten dwaal ik al af naar wat we hen deze avond gaan vertellen.

We hadden het al enkele avonden uitgesteld.

Tot we zeker waren, tot we er met de dokters hadden over gepraat, tot er al één en ander geregeld was,... allemaal redenen om het er toch maar niet over te hebben.

We vertellen de kinderen rustig dat mama opnieuw geopereerd moet worden aan haar nek.

Ik leg de nadruk op het feit dat ik nadien terug hun schoenen zal kunnen vastmaken, hen terug zal kunnen opnemen,...

Maar onze kinderen zijn groter, gevoeliger en wijzer geworden sinds de vorige operatie.

Jonah begint te huilen en zegt dat hij bang en verdrietig is.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik ook een beetje bang en verdrietig ben maar dat alles zal goed komen.

Eli kruipt op mijn schoot en vertelt me dat hij niet wil dat ik weg ga.

Hij geeft aan dat papa hem wel zal opnemen en zijn schoenen zal vast knopen.

Was het maar zo eenvoudig.

We praten met elkaar, stellen de kinderen gerust (en daarmee ook mezelf een beetje).

De afspraak is dat als er vragen zijn of als ze met iets zitten ze hier met ons over praten.

Eli heeft nog vragen want wat als hij vragen heeft als ik in het ziekenhuis lig?

Mag hij me dan bellen met zijn vragen?

Hij lijkt gerustgesteld wanneer we hem zeggen dat hij altijd mag bellen.

En wanneer ik niet opneem dan besluit Eli dat hij het dan toch nog aan papa kan vragen. 

Onze jongens lijken het een plaats te geven voorlopig.

Het doet me opnieuw beseffen hoe broos een dag, leven kan zijn.

Op minder dan acht uur tijd gaat er soms een heel scala aan emoties voorbij.

Ik verwacht de komende weken nog een aantal van die dagen, niet alleen bij de kinderen maar ook bij mezelf. 

Zolang we elkaar dragen, komt alles vast goed.