Ergens tussen grijs en blauw

 

De dokter schudt haar hoofd.

"Ik ga eerlijk zijn met u mevrouw, ik had dit resultaat niet verwacht." zegt ze vanachter haar plexiglas scherm.

Vorige week vrijdag was mijn eerste onderzoek in het UZ Gent van het nieuwe jaar.

Mijn oogspieren werden getest en onderzocht.

Ik keek al naar de deur omdat de meeste onderzoeken nog niet veel hebben opgeleverd.

Waarom zou dit anders zijn.

De dokter draait zich om en haalt er een tekening van het oog bij.

De linkerbovenspier van mijn linkeroog, daar zit blijkbaar de schuldige.

Al sinds september heb ik vaak een duizelig gevoel, alsof ik dubbel zie. Soms gepaard met misselijkheid.

Maar de reden was tot nu toe, na talloze onderzoeken, onbekend.

Het blijkt dus die ene spier te zijn die heeft besloten om minder te gaan werken.

Waardoor mijn linkeroog bij het opzij- of opkijken net dat ietsje trager beweegt dan rechts.

Met als resultaat dat ik alles even dubbel zie.

Zeer vervelend bij het afdalen van een trap, wandelen of het bepalen welke auto echt is, dat kan ik u verzekeren.

En dus doe ik bovenstaande activiteiten al even niet meer (het rijden) of onder begeleiding (het wandelen in een onbekende omgeving) of extreem traag zoals een waardige, oudere dame (trappen afdalen).

Nu zit daar die dokter die kan verklaren hoe het komt.

En ik heb even zin om een vreugdekreet te laten horen of haar te omhelzen ("Oppassen, Corona!" zou mijn zoon zeggen).

Ik hoor jammer genoeg Murphy al op de deur kloppen en hij komt al om het hoekje piepen.

"En wat kan ik daar aan doen" vraag ik de dokter nog steeds redelijk vrolijk.

"Niet zo heel veel, vrees ik." blijkt het antwoord te zijn.

Spieren kan je toch trainen, dacht ik in al mijn naïviteit. 

Alleen blijkt dat hier niet het geval.

Ik pols naar wat er kan en van waar dit in godsnaam toch weer allemaal komt.

Een bevredigend antwoord blijft voorlopig uit.

Een operatie kan maar ze moeten overleggen.

De dokter verdwijnt even in de magische overlegkamer met andere assistenten en de professor.

Na een kwartier komt ze terug.

 

Een prisma zou misschien een oplossing kunnen zijn.

De dokter tovert een doosje tevoorschijn en haalt er een glaasje uit.

Dat glaasje zal dan door een opticien op mijn glas worden gekleefd om te testen of het werkt.

Het zal weer even wennen zijn, geeft de dokter mee maar het zou kunnen helpen.

We maken afspraken over de verdere nauwe opvolging en het overleg dat zal volgen indien dit niet werkt.

Tijdens mijn wandeling vandaag langs de vertrouwde route laat ik alles bezinken.

Het prismaglas is besteld en zou er volgende week zijn.

Ik ben hoopvol en wens van harte dat dit glas alles verhelpt.

Het was ook een opluchting om toch van één ziekteverschijnsel de oorzaak te weten.

Al weten we niet wat het veroorzaakt heeft of wat er volgt.

Ik kijk naar de lucht tijdens de wandeling die van grijs zachtjes naar blauw overgaat.

Zo voel ik me een beetje vandaag.

Ergens tussen hoop en angst.