Zoektocht naar beterschap: een klein feestje

 De medewerkster van Amplifon toont me de verschillende modellen.

Van klein naar groot.

Ze vertelt over welke types voor welke gehoorproblemen worden gebruikt.

Ik kijk naar de verschillende toestellen.

De voorbije weken hebben we besloten om voor de piste 'hoorapparaat' te gaan.

Ik zag er zelf wat tegen op en ontdekte dat ik toch een zekere fierheid over mijn uiterlijk had die wat in de weg zat. Het was een drempel die ik even over moest.

Tot ik op een maandagavond opnieuw niet begreep wat de kinderen wilden vertellen wanneer ze na school thuis kwamen.

En toen ik een tijdje nadien stofzuigde, boven in de gang, hoorde ik Eli roepen.

De angst sloeg me om het hart, ik kon niet bepalen waar het geluid vandaan kwam en het leek of hij veel pijn had.

Ik liet de stofzuiger vallen, riep de jongens hun namen en draaide me om.

Daar viel ik bijna over Jonah en Eli heen.

Ze hadden me willen doen schrikken maar merkten al gauw aan de tranen in mijn ogen dat het mis was.

We zaten met z'n drietjes te huilen in de gang van spijt, verwarring, frustratie...

Die dag heb ik besloten dat het me niets meer kon schelen, ik moest dat apparaat een kans geven.

En dus gingen mijn man en ik in coronatijden 'shoppen' en zitten we bij Amplifon.

Het toestel zou speciaal moeten worden ingesteld voor dit soort gehoorverlies.

De medewerkster maakt de offerte voor ons op en legt ze voor aan mijn man en mij.

We slikken even en kijken elkaar aan.

De vrouw begint over de prijs en of dit niet is wat we hadden verwacht.

Dat was het niet.

Of als we heel eerlijk zijn, misschien ook een beetje. Laat ons zeggen dat de badkamer ineens van de verbouwlijst werd geschrapt.

We schrokken allebei omdat er voorlopig enkel over mijn rechteroor iets was gezegd en er nu plots twee apparaatjes op de offerte stonden...

Een nieuwe drempel.

Twee toestellen zijn nodig voor de balans, voor het gehoor.

De medewerkster doet haar best maar ik ben dankbaar dat ik een masker op heb zodat ze niet ziet hoe ik het verdriet probeer te verbijten.

Ik bijt door en spring de drempel over.

We ondertekenen het contract voor een proefperiode en ik wandel buiten met twee toestelletjes in mijn oren.

Een beetje van mijn melk.

Maar de gesprekken met de kinderen die avond verlopen beter.

Jonah is enthousiast en test hoe stil hij terug kan praten of van hoe ver ik hem terug kan horen.

De eerste dagen verlopen vrij vlot en tijdens het weekend vraagt Jonah of we een feestje kunnen houden.

Een kleintje om te vieren dat ik hen opnieuw kan verstaan door de hoorapparaatjes.

En mijn hart vult zich terug een beetje met vreugde en moed.

Die avond eten we hapjes en is het iets feestelijker.

Terwijl Jonah plots aan tafel zingt "hoorapparaatjes, ze zijn mijn beste maatjes."

Alle andere zorgen worden plots even bijzaak.