Het laatste dit jaar

 

Jonah en Eli liggen op de grond.

Het is te zeggen, gedeeltelijk.

Ze hangen ook met hun benen in de zetel.

Ze eten chipjes en liggen rustig naar televisie te kijken.

We kijken naar een aflevering van het rad waarbij onze kinderen in het wilde weg klinkers en medeklinkers produceren. 

Buiten wordt het stilletjes aan donker.

De lichtjes in de kerstboom branden.

Onze salontafel is bezaaid met verschillende soorten hapjes, chipjes en dipgroenten (lees: wortels en komkommer, de enige rauwe groenten die ze eten).

 

We zijn nog maar een half uurtje thuis van het UZ.

Ik had nog geen toestemming om te rijden door de draaiingen.

En Jonah mocht preventief geen contact hebben met anderen wegens een laagrisicocontact.

De eenvoudigste oplossing: het hele gezin de auto in.

Terwijl mijn man en kinderen in de auto op de switch spelen, onderga ik de onderzoeken.

Na de onderzoeken moet ik wachten. Er zijn namelijk afwijkingen die de assistent moet bespreken.

Nog een laatste keer stressen dit jaar, angstzweet in de wachtzaal, getob over wat ze gezien hebben...

Het voorbije jaar heb ik hier ongeveer 32 keer gezeten.

Ik heb ze, bij het opstellen van de kalender voor 2021, geteld.

Afspraken, onderzoeken, scans... bij een oftalmoloog, neuroloog, neus-keel-oorarts,...

Elke keer opnieuw wachten, ondergaan, meewerken, hopen, aanhoren en terug vooruit kijken.

De ziekenhuisbezoeken staan los van de vele huisartsbezoeken die er geweest zijn.

En tot september ben ik dit blijven combineren met een job, het huishouden en de kinderen.

Ik voel me gesloopt. Dat voel ik heel duidelijk daar op mijn stoeltje in de wachtzaal.

Ik tracht ernaar om naar de auto terug te gaan, in mijn bubbel. Mijn vangnet.

Na twintig minuten mag ik binnen bij de prof. en de assistent.

De blinde vlek is een beetje groter geworden en de kleuren vertekend maar er zijn geen zwellingen.

Ik moet me voorlopig geen zorgen maken om deze afwijkingen. 

Maar ze willen graag wel nog wat onderzoeken doen, die worden gepland in januari.

Ik stap naar onze auto met de hoop dat dit de laatste keer was voor 2020.

Wanneer ik onze  auto nader hoor ik een vreugdekreet uit onze auto komen "MAMAAAA".

De auto beweegt op en neer van mijn drie mannen die enthousiast juichen wanneer ze me zien.

Die avond in de zetel bekijk ik in het schijnsel van de kerstverlichting mijn gezin.

Ze liggen rustig en lijken oprecht te genieten van hun avond.

Jonah ziet het en vraagt waarom ik zo kijk.

"Ik kijk omdat jullie er zo gelukkig uit zien." antwoord ik hem.

Jonah lacht en zegt "Wij zijn dan ook heel gelukkig he, mama".

Meer hoefde ik die avond niet te horen.