Zoektocht naar beterschap: granulomen

 

De radioloog duwt het echoapparaat alle kanten uit.

Ze verkent iedere millimeter van mijn nek, hals, kaaklijn,...

De verpleegster had me al gewaarschuwd dat dit even kon duren.

De dokter wil namelijk nauwkeurig bepalen waar ze zal prikken.

Na de zoektocht besluit de radioloog dat ze toch even wil overleggen met de neuroloog.

Ze neemt haar draagbare telefoon, stapt een metertje opzij en draait zich om.

Het telefoongesprek gaat over de risico's. 

Er liggen belangrijke aders rond de lymfeklieren en de radioloog overlegt met de neuroloog.

Ik lig binnen gehoorafstand maar dat lijken ze te zijn vergeten.

Na een tijdje draait de radioloog zich om en excuseert zich dat ik dit moest horen.

Ze laat op het scherm zien wat er aan de hand is.

De aders rond de lymfeklieren lichten fel op.  Ze lijken de klieren inderdaad te omsingelen.

De radioloog acht het risico te groot om met een grote naald te werken. 

Want als ze de aders zou raken dan... ja...

Ze maakt haar zin niet af maar ik moet onwillekeurig denken aan een scène uit Kill Bill.

Ik krijg de opdracht om opzij te kijken, perfect stil te liggen en vooral niet te bewegen tijdens de hele procedure.

Met de hele Kill Bill scène in gedachten is dat het laatste waar ik aan denk.

De radioloog kijkt op het echoapparaat en op haar teken geeft de verpleegster haar de naald.

Ik zie alles gebeuren en voel de naald in mijn hals naar binnen gaan.

De radioloog duwt rond.

Ik durf amper te ademen.

Wanneer ze nog eens rond duwt en de cellen tracht op te zuigen met het instrument, springen de tranen van de pijn me in de ogen. 

De verpleegster neemt mijn hand vast.

Ze geeft aan dat het langer duurt dan gewoonlijk omdat de dokter zeker voldoende granulomen wil om de test te kunnen uitvoeren.

Ik denk aan het woord granulomen.

Best wel een grappig woord voor een groepje cellen.

Ik laat mijn gedachten wegspringen van deze plek.

Van granulomen spring ik naar granuloom naar granité.

Ik denk aan ijsjes en Solero Shots.

Iets wat mijn broers en ik als kind veel gegeten hebben.

Toen we kind waren en onze enige zorg was of we op tijd bij de ijskar geraakten.

Wat zou ik daar liever zijn.

"Het is voorbij, mevrouw" zegt de verpleegster. "U hebt het prima gedaan."

De volgende dagen is mijn hals dik en opgezwollen.

Het voelt alsof ik in een bargevecht een slag op de hals heb gekregen.

Stoer als ik ben.

En ik heb een ongelofelijk zin in Solero Shots in de herfst.