Zoektocht naar beterschap: verdriet

 Emoties kunnen je leven overheersen.

Zo heb ik de laatste weken het gevoel dat het verdriet me stilletjes opslorpt.

Alsof het me van binnenuit aan het verteren is.

Het hoofd recht houden en vooruit kijken, zoals altijd, dat lukt niet meer.

Want ik weet niet meer wat er daar vooruit is, op vlak van gezondheid.

Waardoor het moeilijk is om de rest van mijn leven te oriënteren.

Ik hou me vast aan de weinige zekerheden die ik heb, mijn gezin, familie en enkele vrienden.

Al de rest ligt voor een deel in de handen van mijn lichaam.

Of zo voelt het toch...

Je leest vaak dat je alles kunt, als je er maar je zinnen op zet en werkt.

Het is het nieuwe motto van heel televisieshows en self-made ondernemers.

Ik had mijn zinnen al een jaar gezet op werken, gewoon leven...

Ik wil graag genezen.

Maar mijn lichaam en het ziek zijn hebben de controle, hoe graag ik het zelf soms ook wil.

Het heeft, en voelt soms nog, als falen.

Ook al heb ik er zelf nooit voor gekozen om ziek te zijn.

En dat zorgt voor verdriet.

Verdriet om wat je niet kan maar zo graag wil.

En dan is er nog de zoektocht naar welke ziekte het precies is.

Een auto-immuunziekte... maar welke?

En terwijl dokters rustig scannen, prikken, porren,... moet je telkens opnieuw een manier vinden om vooruit te blijven kijken.

Ondertussen voel je dat je lichaam faalt.

Je gehoor valt stilletjes aan weg, je slaapt dagen niet door de hoofdpijn, je vergeet,...

En dokters, noch jijzelf, weten wat te doen. Ook al ziet iedereen dat het mis gaat.

Die onzekerheid, de mogelijke diagnoses, de pijn,... zorgen voor verdriet.

Het is een verdriet dat soms fysiek kan pijn doen.

Dat stilletjes mijn humeur over neemt en wild om zich heen slaat.

Het enige wat ik soms kan doen is troost zoeken bij anderen.

Soms moet het verdriet even gewoon verdriet zijn.

Huilen tot er even weer plaats is daar vanbinnen.

Plaats voor nieuwe moed en hoop.