Denken met je hart

Ik post deze periode heel weinig.
Ik wil niemand de honderdste tip om zijn kind bezig te houden door de maag splitsen.
En het geeft me zelf vaak een gevoel van 'niet genoeg' wanneer ik geen honderd soorten knutselwerkjes afwerk voor het einde van de week.
Een gevoel dat je nu best kan missen.
Ik voel euforie wanneer ons gezin, onze familie, vrienden,... op het einde van de week nog gezond en wel overeind staan.
Al het overige lijkt zo relatief.
Toch is er één moment uit de voorbije periode dat ik even wil delen.
Een gevoel, overpeinzing of hoe je het wil noemen dat ik niet kwijt raak.

Het begon de tweede week van de lockdown.
Vroeger sprak Eli ons aan met 'mama' en 'papa'.
Sinds kort gebruikt hij alleen nog 'mamie' en 'papie'.
Niet wat we het erg vonden, soms klonken zijn vragen er zelfs liever door.
Maar ik had er geen idee van waarom hij ons plots anders aansprak.
Ook mijn man niet.

Toen hij op een ochtend op bed klauterde om te knuffelen, zei hij het opnieuw:
"Ik heb goed geslapen mamie."
Ik wou het weten, de nieuwsgierigheid was te groot dus vroeg ik het hem:
"Eli, waarom zeg je sinds kort 'mamie' en 'papie' tegen ons en niet meer 'mama' en 'papa'?"
Hij fronste zijn voorhoofd en het was even stil.
"Omdat ik dat denk met mijn hart" zei hij toen.
We waren even heel stil door zoveel oprechtheid uit dat miniventje.

Ik heb de voorbije weken al vaak aan dat moment terug gedacht.
Aan de onbedoelde wijsheid van mijn kleine meneertje.
Bij iedere persconferentie, facebookpost, krantenartikel,... over de coronacrisis en de bijbehorende maatregelen.
Een mooi resultaat van heel wat denkwerk over onze economie, gezondheidszorg, samenleving...
Maar vaak mis ik wat mijn zoontje met zo een grote evidentie lijkt te doen: 'denken met je hart'.
Misschien is dat onverstandig in tijden van crisis voor behoud van lijf en leden.
Ik ben geen viroloog noch expert.
Maar in ons gezin is het nodig om te overleven.
En ik denk niet dat we de enige zijn.
Het is een soort denken dat verzacht, motiveert en kracht geeft.

Ik hoop oprecht dat wanneer er nog maatregelen worden genomen tijdens of na deze crisis dat er niet enkel met de portemonee zal worden gedacht of louter rationeel maar ook met het hart.
De weken lijken steeds langer te worden en het gemis steeds groter.
Ik ben nog altijd gemotiveerd om me in te zetten om de gezondheid van iedereen veilig te stellen.
Ik weet immers zelf als geen ander hoe kostbaar en kwetsbaar een goede gezondheid is.
Maar hoeveel last(en) kan je als mens op je schouders dragen zonder zorg voor liefde, erkenning en (een vorm van) nabijheid?

Maar dat is wat ik er van denk, met heel mijn hart.
En wat ik u ook toewens, wat meer van dat denken en mensen die met heel hun hart aan u denken.
Ondertussen probeer ik te genieten van Eli die me blijft aanspreken met 'mamie'.
En de gedachte dat hij, ondanks alles de voorbije periode, met zoveel liefde blijft kijken en denken.
Dat motiveert om er samen voor te blijven gaan.
Draag zorg voor elkaar.