Alles blijft nog even wazig
We staan voor het rood licht.
Ik kijk naar mijn man die aan het stuur zit.
Hij kijkt naar nergens in het bijzonder.
Op de radio begint een nieuw liedje te spelen.
"Somewhere over the rainbow, way up high..."
We kijken naar elkaar, ik neem zijn hand vast en we huilen.
Ik kijk naar mijn man die aan het stuur zit.
Hij kijkt naar nergens in het bijzonder.
Op de radio begint een nieuw liedje te spelen.
"Somewhere over the rainbow, way up high..."
We kijken naar elkaar, ik neem zijn hand vast en we huilen.
Een kwartiertje hiervoor werden we allebei nog eens stevig geknuffeld door bomma Colette.
We kregen nog een kus en knuffels als vanouds... ook al vroeg dat waarschijnlijk van haar al ongelofelijk veel kracht.
Toen we de deur achter ons toe trokken, voelden we ons heel graag gezien en verdrietig tegelijk.
Want we wisten dat die stevige knuffel waarschijnlijk de laatste in zijn soort zou zijn die we ooit zouden krijgen.
We kregen nog een kus en knuffels als vanouds... ook al vroeg dat waarschijnlijk van haar al ongelofelijk veel kracht.
Toen we de deur achter ons toe trokken, voelden we ons heel graag gezien en verdrietig tegelijk.
Want we wisten dat die stevige knuffel waarschijnlijk de laatste in zijn soort zou zijn die we ooit zouden krijgen.
Onderweg naar huis was het stil, op het liedje na.
Want verlies onder woorden brengen is het moeilijkste wat er is.
Een heel mensenleven aan liefde en genegenheid, daar kan je op zo'n moment alleen maar dankbaarheid en verdriet om voelen.
Intens verdriet omdat we nu zonder verder moeten.
Maar ook een immense dankbaarheid omdat we de bomma in ons leven hebben gehad.
Ook voor mij, want ik heb tien jaar het gevoel gehad dat ik er een extra grootmoeder bij had.
Ze was nog één van de weinige mensen op deze planeet die je het gevoel kon geven dat ze je heel graag zag ongeacht of je nu een eigen kleinkind, schoonkleinkind of zelfs complete vreemdeling was.
Want verlies onder woorden brengen is het moeilijkste wat er is.
Een heel mensenleven aan liefde en genegenheid, daar kan je op zo'n moment alleen maar dankbaarheid en verdriet om voelen.
Intens verdriet omdat we nu zonder verder moeten.
Maar ook een immense dankbaarheid omdat we de bomma in ons leven hebben gehad.
Ook voor mij, want ik heb tien jaar het gevoel gehad dat ik er een extra grootmoeder bij had.
Ze was nog één van de weinige mensen op deze planeet die je het gevoel kon geven dat ze je heel graag zag ongeacht of je nu een eigen kleinkind, schoonkleinkind of zelfs complete vreemdeling was.
We praten er veel over samen, ook met de kinderen.
Ze hebben vragen, moeilijke vragen.
Of bomma nu echt, echt weg is?
En naar waar dan wel? En kunnen we ze dan echt nooit meer zien?
Gaat iedereen dood? Waarom huilen we zoveel?...
Vragen die we niet kunnen beantwoorden.
Vragen die ons helpen rouwen.
Vragen die ons het gevoel geven dat bomma iedere dag nog aanwezig is.
Ze hebben vragen, moeilijke vragen.
Of bomma nu echt, echt weg is?
En naar waar dan wel? En kunnen we ze dan echt nooit meer zien?
Gaat iedereen dood? Waarom huilen we zoveel?...
Vragen die we niet kunnen beantwoorden.
Vragen die ons helpen rouwen.
Vragen die ons het gevoel geven dat bomma iedere dag nog aanwezig is.
Ik las onlangs ergens een citaat over hoe een 'eeuwigheid' samen met iemand veel minder lang lijkt te duren dan een 'eeuwigheid' doorbrengen zonder iemand.
Ik denk dat ze toen aan iemand als de bomma dachten toen ze dit schreven.
Op de radio ging het liedje ondertussen verder.
"Someday I'll wish upon a star. Wake up where the clouds are far behind me"
Het verkeerslicht springt terug op groen.
We moeten terug doorrijden.
Onze ogen blijven nog even wazig.
Maar we laten elkaars hand niet los.
Ik denk dat ze toen aan iemand als de bomma dachten toen ze dit schreven.
Op de radio ging het liedje ondertussen verder.
"Someday I'll wish upon a star. Wake up where the clouds are far behind me"
Het verkeerslicht springt terug op groen.
We moeten terug doorrijden.
Onze ogen blijven nog even wazig.
Maar we laten elkaars hand niet los.
Sterkte voor jullie allemaal!
BeantwoordenVerwijderenMooi ook hoe je aan dit alles weer woorden probeert te geven.
Een boekje waar wij veel aan gehad hebben met de kinderen is er eentje van Nijntje: oma pluis. Ook een beetje praktisch over wat er met het 'lichaam' van oma gebeurt enzo... De kinderen hebben het heel vaak uit de kast gehaald om te lezen...