Over verder gaan

Alles een plaats leren geven...
dat zal uiteindelijk nog de moeilijkste opdracht blijken.
Ik heb nu voor het eerst in bijna een half jaar negen goede dagen achter de rug.
Het voelde als een verademing om terug naar buiten te gaan.
En toch durf ik voorlopig nog niet zorgeloos zijn.
Alsof om ieder hoekje nog het ongeluk loert en alles plots terug kan fout lopen.

Iets vastleggen of plannen durf ik nog niet goed.
Ik kijk voorlopig liever hoe ik me voel op het moment zelf.
Noem het zelfbescherming maar ik  heb zo vaak plannen in duigen zien vallen.
Het werd iedere keer moeilijker om het hoofd recht te houden en positief te blijven.

Ik breng ook minder tijd online en op de blog door.
Het werken met een computer lukt al maar nog niet zo lang.
En als ik een goed moment dan breng ik die tijd liever met mijn gezin en familie door dan achter een toetsenbord.

Als ik één iets ontdekt heb dan is het vooral dat lang ziek zijn vaak eenzaam is.
Je ziet niet veel mensen als je veel moet rusten.
Vaak weten mensen niet goed wat zeggen
of voel je je onbegrepen.
Want uiteindelijk voelt niemand wat jij voelt en ben jij degene die de pijn moet dragen.
Ik ben dan nu ook graag bij zij die mij de voorbije periode mee hebben gedragen.

Nu is het vooral afwachten en verder werken.
En een beetje zoals na een slagveld zien wat er over blijft.
Nog best veel ondanks alles en daar ben ik dankbaar voor.
Maar ik voel me niet meer dezelfde.
In gesprekken weet ik me soms nog geen houding te geven.
En ik weet voor het eerst echt niet meer wat de toekomst zal brengen.
Ik ben bang dat ik niet meer waardevol zal zijn op de arbeidsmarkt nu ik wat minder zal kunnen op de gaspedaal duwen als vroeger.
Ook op huishoudelijk vlak moet ik opnieuw mijn kunnen nog herontdekken.
Het zal een beetje leren leven zijn met tal van (on)zichtbare littekens.
Ook die vervagen na een tijdje maar je moet ze wel correct en goed verzorgen.