Tijd om te helen

Ik heb tijd genomen.
Het kon niet anders.
Het was de enige manier om mijn draai opnieuw te vinden.
Ik ben nog niet opnieuw de oude.
En ik weet ook niet of dat ooit nog helemaal opnieuw zo zal worden.
Daar heb ik ondertussen vrede mee.

Sinds ik de foto van de protheses in mijn nek gezien heb, ben ik wat rustiger.
Alles gaat de goede kant op.
Ik heb nog weinig bewegingsvrijheid in mijn nek.
Nog 30 beurten bij de kinesist en dan zou ook dat wat beter gaan.
Nu ikzelf nog.

Ik ben namelijk nog niet helemaal de oude.
Ik durf mijn 'nieuwe' nek nog niet goed te gebruiken.
Daarnaast voel ik me ook anders.
Ik heb een half jaar pijn gehad.
Gedurende die periode is er heel wat gebeurd, ook al kon ik fysiek niets doen.
Ik moet opnieuw mijn draai vinden.
Maar ik wil en kan het niet meer op de oude manier.

Ik besef nu ook goed dat ik mezelf wat in de vernieling heb gereden.
Ik had best al lang (nek)pijn.
In plaats van thuis te blijven en bij de dokter wat harder op tafel te kloppen, koos ik voor de oude strategie: doorbijten.
Met wat stevige pijnstillers en spierontspanners zou ik nog wel kunnen doorgaan.
Die redenering is verleden tijd.
Tijd om te herstellen en te genezen is in sommige gevallen geen overbodige luxe.
Ook al lijkt het soms alsof ziek zijn niet mag en moeten we allemaal zo snel mogelijk terug meedraaien.
(Alsof ziekteverlof echt verlof is.)


Ik neem dus tijd om opnieuw Audrey te worden.
Het zal een versie 2.0 zijn.
Ik weet niet of die beter zal zijn maar wel anders.
Ik heb nog een aantal weken fysiek en mentaal werk voor de boeg.
Terug alles opbouwen en het geloof in mijn eigen lichaam opnieuw ontdekken.
Je hoort nog van me wanneer het kan.