Murphy keek mee

Het begon met een bezoekje aan de oogarts vrijdagochtend.

Er zat sinds woensdag een wazige vlek op mijn oog.

Ik zou snel even langs gaan.

Zo konden we die avond vertrekken op vakantie.

Gewoon even uitwaaien in Zeeland na het voorbije jaar.

We moesten even alles kunnen plaatsen.

Het onderzoek duurde lang.

Toen de dokter vroeg om in de namiddag terug te komen voor extra testen, kreeg ik een wee gevoel in mijn maag.

Maar het was maar een vlek.

We hebben de auto ingeladen en met een volgepakte koffer gingen we nog snel even langs bij de oogarts.

Zo konden we onmiddellijk vertrekken naar Bruinisse.

Toen de oogarts ernstig keek na het onderzoek voelde ik Murphy weeral op mijn schouders tikken.

De vlek was er, ik zag minder kleur en mijn pupilreflex was minder.

Alles wees op een ontsteking van de oogzenuw.

Ik moest na het weekend zo snel mogelijk bij de neuroloog.

Wat zou volgen was een hersenscan, drie baxters zware cortisone en 5 onderzoeken.

Gelukkig wisten we dat toen nog niet.

Ik kroop verslagen terug in de auto.

De kinderen zaten vol enthousiasme te juichen op de achterbank omdat we eindelijk konden vertrekken.

Mijn man en ik zijn in elkaars armen in huilen uitgebarsten.

Soms ben je niet meer gewapend voor alle balletjes die het leven je toegooit.

We besloten om toch door te rijden naar Nederland.

Een weekend zitten piekeren hielp niet.

Dan maar liever proberen om onze gedachten te verzetten.

En met een bang hart afwachten.