Mijn haar en ik

Ik zie de plukjes blonde haren naar beneden dwarrelen.

Ik pak een langer stukje vast en kijk er even naar.

Het is een afscheid maar hopelijk niet voor lang.

“Goed kortgeknipt? Je bent zeker?” vraagt de kapster voor ze nog eens stevig de schaar in mijn haren zal zetten.

Ik kijk even naar mezelf in de spiegel.

“Ik ben zeker.” zeg ik tegen haar en lach.

Ik herinner me een moment op een vrouwenavond.

Ik was al drie maanden de fiere mama van Jonah.

Ik had het over mijn lange haren en hoe jammer ik het vond dat Jonah die haren steeds in zijn mondje kreeg wanneer ik hem droeg.

Één van de vrouwen keek me toen heel verbaasd aan.

“Je gaat toch je eigen identiteit en uiterlijk niet helemaal aanpassen of veranderen voor een kind. Dat is alles opgeven omdat je mama bent.” zei ze vol overtuiging.

Ik ben die dag vol twijfels naar huis teruggekeerd.

De maanden nadien droeg ik mijn haar in een staartje.

Alsof ik een grote fout zou begaan door het te laten knippen.

We zijn nu vijf jaar verder.

Ik heb mijn eigen identiteit gevonden.

Ik weet wie ik ben.

Mijn eigen ‘ik’ is niet verbonden met de lengte van mijn haar.

Dus laat ik het nu, met het oog op de operatie kort knippen.

Ik kan het al even niet meer drogen omdat ik mijn arm niet zolang omhoog kan houden.

En dat zal na de operatie ook nog even zo blijven.

Ik moet lachen om die stukjes “zelf” die in het rond vliegen wanneer de kapster de schaar in mijn haar zet.

Mijn haar, dat groeit wel terug.

Ik ben er nog.