Je kiest hoe je er mee om gaat

Ik sta voor de spiegel.

Mijn haar ligt in de war en mijn wallen lijken gigantisch.

Het felle licht in onze badkamer doet me tien jaar ouder lijken.

Zo voelt het ook een beetje.

De voorbije weken kregen we heel wat op ons bord.

Onze beide kinderen werden opgenomen in het ziekenhuis.

Griep en complicaties door die griep zorgden ervoor dat we van dinsdag tot zondag in het ziekenhuis logeerden.

Op zondagavond zag mijn man er vreselijk uit.

Niet uitgeput-vreselijk maar het soort vreselijk waardoor er allerlei alarmbelletjes in je hoofd gaan rinkelen.

Een bezoekje aan de spoedafdeling later bleek hij een zware longontsteking te hebben.

Ook ik sukkel met een bronchitis.

En dan hebben we het nog niet over de pijn in mijn nek die ik zo goed mogelijk probeer te negeren.

Vorige week maandag had ik even zin om de handdoek in de ring te gooien.

Te huilen en even niet meer te stoppen.

Want wat ons overkwam voelde gigantisch oneerlijk.

Ik heb voor het eerst tegen mezelf gesproken in de spiegel.

Ik las onlangs iets in een boek dat me rechthield en ik nu tegen mezelf zei:

Er is veel lijden in je gezin op dit moment.

Daar kan je niets aan veranderen en je kiest het ook niet zelf.

Maar ik kies wel hoe ik hier mee om ga.

Ik heb dus daar op dat moment besloten om even goed te vloeken en nadien terug door te gaan.

Ik heb ,samen met mijn man, gezorgd  voor mijn kinderen, man en mezelf.

Het huishouden heb ik gelaten voor wat het was.

En we lieten ons bij huishoudelijke taken wat helpen door de ouders.

We geraken er uiteindelijk wel.

Zo kies ik om hiermee om te gaan.