In de operatiekamer

Terwijl je dit leest, draag ik een prachtig operatiekleed.

Ik ben voor het eerst in mijn leven onder narcose.

Of de chirurg is al bezig met millimeter per millimeter mijn tussenwervelschijven te verwijderen.

Routine voor de chirurg en het verplegend personeel.

Maar voor mij de allereerste keer.
En heel beangstigend.

Ik heb nog eens goed naar mijn handen gekeken voor ik werd geopereerd.

Ik hoop dat ze na de operatie stoppen met trillen.

Ik kan me ook niet goed meer herinneren hoe het voelt om mijn bovenlichaam te bewegen zonder pijn.

Maar ik wil het wel opnieuw herontdekken.

Mijn kinderen en man heb ik nog eens extra geknuffeld.
Ik heb mijn hoofd tegen Eli zijn zachte buikje geduwd en even stilletjes gehuild.

En de “God zegent en bewaart u” die ik hen iedere avond geef kwam nog meer recht uit mijn hart gisterenavond.

Ik ben bang.

Ik leg de volledige controle over mijn lichaam en wat daarbinnen gebeurt in de handen van een dokter en het verplegend personeel.

Het leven is heel kwetsbaar en dat heb ik de voorbije maanden maar al te goed gemerkt.

De gedachte dat ze zo dicht tegen mijn centrale zenuwstelsel en wervels werken boezemt me nog het meest angst in.

Maar ik moet vertrouwen hebben.

Vertrouwen in de verpleegsters, de anesthesist, de chirurg, het leven, God,...

Het komt allemaal wel terug goed.

Wat er ook gebeurt.

Tot over een paar dagen.