De zoekgeraakte uitnodiging

Jonah was uitgenodigd voor een feestje van een klasgenootje.
Ik ging voor het eerst een uurtje alleen op Eli passen.
Het lukte me wonderwel om met hem te spelen en kunstwerkjes te maken.
Ik voelde me opgelucht omdat ik na twee weken rusten eindelijk een beetje voor mijn kerel kon zorgen.
Het voelde alsof ik terug iets meer mama werd.
Na een kwartiertje krijg ik telefoon van mijn man.
Hij staat aan de binnenspeeltuin waar ik hem heb heen gestuurd maar er is niemand.
Hij heeft even rondgevraagd in de speeltuin maar ze hebben geen weet van een feestje.

Ik voel even de grond onder mijn voeten wegzakken.
De uitnodiging kwam  kort nadat ik te horen had gekregen dat ik een operatie nodig had.
Dus misschien zat ze tussen de ziekenhuispapieren?
Ik was er nochtans zo van overtuigd dat ik alles correct had genoteerd.
In mijn hoofd was het de laatste maanden nogal chaos.
Op automatische piloot leken de dingen soms aan mij voorbij te gaan.
De pijn, de operatie, dokters,... soms leek het alsof er geen andere informatie meer binnenkwam.
En nu was ik dus vergeten waar mijn oudste kerel heen moest.
Ik hoorde hem op de achtergrond murmelen "Lompiestompie mama.".

Op goed geluk stuurde ik hen naar de volgende binnenspeeltuin terwijl ik andere moeders probeerde te contacteren.
Mijn net herwonnen moedergevoel daalde naar een dieptepunt.
Ik voelde me opnieuw de luizenmoeder waar al die verhalen op gebaseerd zijn.
Terwijl ik aan het telefoneren was slaagde Eli er in om met zijn verfborstel tegen de muur te botsen.
Blauw-oranje vlekken sieren nu onze muur.
Ik wou mezelf het lintje van 'meeste waardeloze moeder' al opspelden.

Jonah werd uiteindelijk bij de correcte speeltuin afgeleverd.
Ik kroop onder een dekentje met Eli en keek naar een tekenfilm.
Zo werd het risico om muren te bevuilen of kinderen op verkeerde plaatsen af te zetten beperkt.
Toen Jonah thuis kwam, kroop hij onmiddellijk bij mij onder het deken.
Hij vlocht zijn kleine handje in mijn hand.
"Mama, ik vind je geweldig" zei hij oprecht.
Ik heb mijn tranen even moeten wegslikken.
Zorgen om niets.
Ik was opnieuw vergeten wat de kerntaak van een moeder is: graag zien.