Over de neurochirurg en de positieve vooruitgang

De deur zwaait open.
Daar staat de neurochirurg.
Hij geeft ons een hand terwijl hij zegt "Ik heb uw dossier al uitgebreid bekeken."
We zetten ons neer op de stoeltjes aan zijn bureau.
Nog voor hij gaat zitten, kijkt hij ons aan en zegt: "ik vrees dat we niet anders kunnen dan opereren."
Weg vliegt het laatste beetje (valse) hoop.

Hij begint opnieuw, zoals alle dokters, over hoe uitzonderlijk dit is op mijn leeftijd.
Vreemd hoe je tijdens je puberteit niets anders wilt dan opvallen en gezien worden.
Om dan eens je volwassen(er) bent net het tegenovergestelde te hopen.
Ik zou liever geen uitzonderlijke nek hebben.
Hij begint met een reeks mogelijke oorzaken op te sommen: een ongeval?, gevallen?, whiplash?, roker?, eerdere operatie?,...
Ik moet op iedere vraag 'nee' antwoorden.
Ik heb flink gestudeerd, werk ijverig, zorg voor mijn gezin, hou van mijn familie, doe geen extreme sporten, ben gelovig, heb nooit drugs gebruikt,...
Het wringt een beetje en de vraag "waarom ik" duikt vaak op in mijn hoofd.
Ik had misschien beter wel wat extremere sporten gedaan, wie weet.
Maar ik heb hoogtevrees.

Hij toont de tussenwervels die ze zullen plaatsen.
Het zijn synthetische exemplaren die door sommige verzekeringen worden terugbetaald.
Als dat niet het geval is, kost het ongeveer 200 euro.
Ik denk aan de vakanties waar we dit jaar gingen voor sparen.
We gingen onszelf voorop zetten en geen verbouwingen of andere zaken doen.
"Een goedkopere optie is om bot te nemen van de heupen en dat in de plaats te gebruiken maar op uw leeft...".
Mijn man en ik kijken naar elkaar en zeggen bijna simultaan "neen, de eerste optie."
De chirurg beantwoordt netjes al onze vragen.
In totaal zullen ze 2 of 3 tussenwervels vervangen via een kleine incisie in mijn nek.

Na 20 minuutjes staan we opnieuw buiten met een infomapje en de operatiedatum.
Iedereen heeft het over hoe goed het is dat we vooruitgang maken.
Over hoe ik moet vooruit kijken en positief zijn.
Het einde van de pijn is in zicht.
Terwijl ik met een naar gevoel blijf lopen en het optimisme voorlopig niet deel.
Ik zou willen huilen maar ik kan niet.
Nu ik hier vandaag alleen zit, lijkt alles me te overspoelen.

Het gevoel van oneerlijkheid.
De angst voor de operatie.
De boosheid om alle voorbije ingrepen en doktersbezoeken die niets uithaalden.
Alle vragen over 'wat na de operatie': hoe goed zal ik mijn nek nog kunnen bewegen?, hoe zal het voelen?, zal het litteken niet te groot en opvallend zijn?.
Het wanhopige gevoel dat ik ondanks alle moeite in het worst-case scenario ben terecht gekomen.
De frustratie over 'op jouw leeftijd zien we dit niet veel'.
Het onvermogen dat ik voel om hierover op een correcte manier met de kinderen te praten
Het gevoel dat ik bijna een half jaar van mijn leven 'kwijt' ben.

Ik moet het nog een plaats geven.
Ik moet nog de zin vinden in de komende maanden.
Ik moet opnieuw wat hoop en positiviteit bij elkaar schrapen.
Ik kan het alleen nu even nog niet.
Ik heb tijd nodig.