Mama staat in waakstand

Jonah ligt zachtjes te snurken.

De verpleegster kwam net langs om zijn temperatuur te meten en stopte hem zachtjes onder.

Ik lig in waakstand.

Deels doordat de slaapzetel zo hard is dat hij niet echt onder de categorie bed valt.

Maar ook omdat ik me blijf zorgen maken om onze kleine kerel.

Alle boeken over het ouderschap kunnen je nooit voorbereiden op het overspoelende verantwoordelijkheidsgevoel dat je ervaart wanneer ze voor het eerst dat kleine, tere babylijfje in je armen leggen.

Dat en een van liefde smeltend moederhart.

Vanaf die eerste kleine geluidjes en blik op mijn zoon zijn gezichtje wist ik dat ik nooit meer zorgeloos door het leven zou gaan.

Het is een kracht die soms sterker is dan mezelf.

Ik heb mijn man nodig met zijn nuchtere  blik op de werkelijkheid om dat gevoel wat uit te balanceren.

Hij geeft me vertrouwen zodat ik niet ieder kuchje als een longontsteking catalogeer of iedere speeltuin als een rampenoefening.

De zenuwpijn in mijn nek loopt ondertussen soms van mijn wang tot mijn kleine teen.

Ik heb geen idee hoe ik nog recht blijf staan.

Ons huis heb ik al sinds woensdag niet echt meer gezien. 

Ik woon en leef al vijf dagen, net zoals mijn man, uit een plastic draagtas van basisbenodigdheden voor persoonlijke hygiëne.

Ik heb soms zin om te huilen maar het lijkt niet te lukken.

Dat verpletterende verantwoordelijkheidsgevoel zorgt voor een opstoot van adrenaline zodat ik er, ondanks alles, kan staan voor mijn kinderen.

Nadien is er weer plaats voor mijn pijn.

Nu moet ik vooral eerst moeder zijn.

Ik kreeg onlangs de vraag/opmerking hoe ik zo positief kan blijven.

Ik heb er zelf geen idee van.

We hebben al veel tegenslag gehad en er ligt nog heel wat op onze weg.

Maar als ik naar dat kleine kereltje in dat ziekenhuisbed naast me kijk dan voel ik me gezegend.

Ik heb een man die mij graag ziet (en omgekeerd), twee prachtige kinderen, een liefdevolle familie en enkele zorgende vrienden.

Zij zijn het netwerk waardoor ik ,door de mazen van pijn, lijden en moeilijkheden heen, toch nog het mooie en goede kan zien aan de andere kant.

Ik ben een gezegend mens.

Of het kan nu ook de adrenaline zijn die spreekt en het extreem slaaptekort.

Koffie, iemand?