Leven zonder plan

Ik leef al drie maanden zonder plannen.

Zo voelt het toch.

De enige zekerheden zijn de doktersafspraken.

Ik heb de voorbije maanden moeten leren leven op het ritme van mijn lichaam.

En wat heb ik dat lichaam daar al voor vervloekt.

Omdat het niet doet wat ik wil.

Het confronteert me met mijn menselijkheid.

Met mijn kleine ‘ik’ die alles wil plannen, in de hand hebben maar uiteindelijk moet beseffen dat ik ook maar een mens ben.

Ik moet soms ondergaan, voelen, aanvaarden, loslaten.

Ik heb niet de controle over alles.

Dat werd me de laatste maanden heel duidelijk.

Iets wat niet strookt met het beeld dat we nu vaak voorgeschoteld krijgen.

De mens die verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk, zijn eigen toekomst kan maken en carrière kan maken als je het maar wilt en werkt.

Een beeld dat niet erkent hoe kwetsbaar ons leven is.

Ik kan alleen luisteren naar mijn lichaam.

Iets wat ik niet zelf heb gemaakt en amper in de hand heb.

Ik weet nu ook dat ik geen dagen aan een stuk meer kan doorwerken, dag en nacht.

En dat ik sommige carrièreplannen zal opbergen.

Het lijkt niet veel als je het beeld van de self-made (wo)man als uitgangspunt neemt.

Tot je merkt dat dit beeld op niets uit draait.

Want ik heb mijn eigen lichaam niet in de hand.

Ik heb het de laatste maanden zelfs vaak gehaat.

Ik voelde me nutteloos en waardeloos.

Ik kon niet meer deelnemen aan het dagelijks leven.

En niet werken. 

En als je niet werkt in deze maatschappij krijg je al snel de stempel nutteloos.

We zijn nu bijna drie maanden verder.

Ik heb al veel pijn geleden.

Zowel fysiek als emotioneel.

Een soort rouwproces ondergaan over mijn oude lichaam, mijn oude ik.

Ik moet terug leren houden van mijn  lichaam.

En ontdekken wat er nog voor me kan liggen.

Ik weet nu dat mijn lichaam nog heel wat gaven heeft, kan liefhebben en waardevol is.

Ook al is het niet meer zoals vroeger.

Ik leef voorlopig ook van dag tot dag met mijn gezin en de lieve mensen die me omringen.

Maar ik kijk met gemengde gevoelens ook uit naar morgen.

Dan staat er een afspraak met de neuroloog op de planning.

Geen idee wat morgen brengt.