Nieuwjaarsbrief aan 2018

Liefste 2018,

Ik zeg het niet graag
maar u was niet mijn favoriete jaar.
Het woord 'rotjaar' kwam zelfs af en toe in mijn gedachten.
Je was op zijn minst gezegd uitdagend.

Als ik naar je kijk dan herinner ik me vooral je negatieve kantjes.
Ik leek meer ziek dan gezond tijdens jouw bestaan.
Ook de kinderen haalden weer glansrijk het kampioenschap 'meeste ziektekiemen verzamelen'.
We zagen de verbouwingen uitgroeien tot een jarenplan.
En onze financiële status voelde soms als een koorddansoefening.

Familieleden om wie we veel gaven werden ziek, vervaagden of kwamen in het ziekenhuis terecht.
Tijdens de woeligste periodes kwam ik ook te weten wat het woord 'huwelijkscrisis' betekent.
Want een mens zou voor minder een crisis krijgen op een huwelijksbootje in stormweer.
Om het jaar af te sluiten stuurde je ook nog twee inbrekers op ons af.
Ze ondernamen pogingen om onze ouderwetse vestiging binnen te geraken maar het lukte hen niet.
(Ik had wel graag hun gezicht eens gezien wanneer ze na zoveel werk binnen geraakten en ontdekten dat het duurste stuk in huis een wasmachine is van vijf jaar oud. Sleurt dat maar eens mee.)
Jouw kers op de taart was de zenuwpijn in mijn nek die mijn leven en dat van ons gezin overhoop haalde.
Nu ben ik wel fan van taart maar die kers hoefde niet.

Toch was je ook niet helemaal slecht, 2018.
Het is namelijk eigen aan mijn kleine menselijke ik om alleen het negatieve te zien.
Terwijl ik door mijn blog ga, merk ik dat jij zo erg nog niet was.
Je leerde me het kleine waarderen.
We ontdekten dat je met weinig geld toch nog veel kan doen.
En nog duurzaam zijn op de koop toe. (Hipsters dat we zijn.)
We geraakten met ons bootje door de crisis en koesteren dat huwelijk nu nog meer.
We zijn echte scheepsmaatjes geworden. Behalve als het over Star Wars en Arnold Schwarzenegger gaat.
Je toonde hoe kwetsbaar en fragiel het leven is dat ons is gegeven.
Ik gaf meer liefde en warmte dankzij wat jij ons voorschotelde.

We werden een echt gezin en waarderen nog meer onze familiebanden.
Ook vriendschap kreeg een nieuwe dimensie, het puberale 'friends for ever' werd in vele gevallen een (h)echte vriendschapsband.
Ik durfde mezelf meer tonen omdat ik het gevoel had dat ik toch alles had verloren.
Ik werd ook geloviger of hoe je dat moet zeggen in gradaties van gelovig zijn.
Je hebt ons veel mooie momenten gegeven maar anders dan andere jaren.
Misschien is dat volwassen worden?
Of leren de essentie ontdekken?

Wat ik dus wil zeggen, 2018: je was de slechtste nog niet.
Ik ben je dankbaar en waardeer je met je kleine en grote kantjes.
Maar zou je willen vragen aan 2019 om misschien een topjaar te zijn?
Of toch op zijn minst voor een lekkere kers op de taart te zorgen.
Dankjewel 2018, het ga je goed.

Je kapoen,
Audrey

31 december 2018


P.S.: Ik wens alle bloglezers een prachtig, warm en liefdevol 2019 toe. Tot volgend jaar! (sorry, cliché maar ik moest het gewoon zeggen)