Ik hou je hand vast

Ik draag een ziekenhuisoverhemd, badjas en grijsblauwe loopsokjes.
"De loopsokjes mag je nadien meenemen naar huis" lacht de verpleegster vriendelijk.
Een souvenirtje aan mijn eerste infiltratie....
In de kamer zit nog een vrouw die ongeveer dertig jaar ouder is dan mij.
Net zoals de meeste patiënten die ik onderweg zal zien.
Na een kwartiertje rollen ze me naar het operatiekwartier.

Ik word eerst in een voorbehandelingsruimte geplaatst waar je ook na de infiltratie even kan bijkomen.
De volgende patiënt is net aan de beurt in de kamer ernaast.
Ik voel hoe de zenuwen zich stilletjes aan van mij beginnen meester te maken.
Nochtans zijn alle verpleegsters heel vriendelijk en proberen ze af en toe mijn gedachten te verzetten.
Ik probeer me te concentreren op de muziek.

Wanneer ik de vrouw in de kamer ernaast hoor zakt de moed me in de schoenen.
Ik besluit mijn focus te verleggen op de omgeving.
Die is jammer genoeg grijs.
Buiten is het weer grijs, de muren van de kamer zijn grijs, het gordijn is witgrijs, mijn outfit ook en zelfs mijn lichaam begint een witgrijze kleur aan te nemen.
Het enige streepje kleur in de kamer is een paarse buis aan een soort beademingstoestel.
Ik voel mijn maag draaien en mijn hoofd lichter worden.
Ik kan niet anders dan naar de deur staren.

Wanneer de vorige patiënt bleek en kreunend naast mij wordt teruggerold, slaat de angst toe.
Wat als deze infiltratie niet helpt?
Voor de dokter lijkt dit routine maar al mijn hoop ligt nu even op die inspuiting.
Ik wil geen operatie.
Ik wil geen pijn meer.
Ik bid voor de zoveelste keer vandaag om moed om hierdoor te komen.
Ondertussen kijk ik naar beneden.

Na het bidden valt mijn blik op mijn handen.
Ze trillen.
Ik moet aan enkele dagen geleden denken.
Ik moest Jonah een beker melk inschenken maar door het trillen van mijn linkerhand kon ik het niet.
Jonah nam toen plots mijn hand in zijn kleine handjes.
Hij zei "Mama, ik zal je hand wel vasthouden tot het beter is."
Daar is de moed terug.
Laat ze mij maar snel naar binnen rollen.