Een blog mag gewoon leuk zijn

Ik schrijf graag.
De laatste tijd lukt het niet goed door de rugklachten.
Maar een uurtje schrijven schenkt me vaak genoeg voldoening voor een hele week.
Ik heb de voorbije maanden vaak nagedacht over mijn blog.
Ik heb het dan niet enkel over het schrijfwerk.
Ook alle randactiviteiten, samenwerkingen, social mediakanalen,... heb ik even onder de loep genomen.

Ik denk dat zo een fase eigen is aan een periode waarin je plots geconfronteerd wordt met jezelf en je limieten.
De mens is namelijk niet maakbaar.
Ons lichaam is ons gegeven met zijn kleine en grote kantjes.
En met dat lichaam moeten we het doen.
Ik maak mijn lichaam niet zelf.
Ik kies wel hoe ik hier mee om ga.
Iets wat ik de voorbije jaren misschien niet geheel bewust heb gedaan.

Ik heb me laten meeslepen door de competitiedrang die onze maatschappij zo tekent.
Ik vond instagram niet meer leuk.
En ook facebook niet.
Ik was mijn blog aan het delen op allerhande pagina's, gebruikte filtertjes op mijn foto's en zat uit te pluizen hoe ik meer volgers kon krijgen.
Waar was ik in godsnaam mee bezig...

Ik zie mensen elkaars account promoten op instagram.
Ze filteren en corrigeren de kleinste 'foutjes'.
Blogs worden gepost om zoveel mogelijk gelezen te worden.
Een leuk tijdverdrijf, een hobby die volledig is meegesleurd in de prestatiedrang die onze maatschappij zo tekent.
Ik doe er niet meer aan mee.
Ik schrijf omdat ik er van hou.
Ik spiegel me niet meer aan de anderen.
Ik teken mijn eigen weg wel samen met jullie.

Ik zie jullie als mijn penvrienden.
Kennen jullie dat nog van vroeger?
Dan kon je in bijvoorbeeld 'De Jommekeskrant' oproepjes vinden om naar elkaar brieven te schrijven.
Elke blogpost is een brief naar een mogelijke penvriendin.
Soms krijg je een antwoord, soms niet.
En heel soms ontstaan er mooie vriendschappen.
Maar alleen al het gevoel van die brief te kunnen schrijven, het nadenken over je week, het briefpapier kiezen en de brief de wereld in te sturen vond ik geweldig.

Zo voelt deze blog voor mij.
Deze blog past niet in één hokje.
En dat hoeft ook niet want hokjes zijn maar eng.