De emotionele rollercoaster van hoop

Ik voel alles door elkaar.
Er is geen andere manier om het te omschrijven.
Alsof het stormt daar binnen.
Ik sta elke ochtend op met een streepje hoop.
Om die hoop nadien in wanhoop te zien omslaan wanneer de pijn terug komt.

Ik probeer er de moed in te houden.
We maken er hier thuis zelfs mopjes over naar het einde van het weekend toe.
"Zo gelovig dan kan er toch wel een mirakel gebeuren he" zeg ik dan met een scheef lachje tegen mijn man.
Terwijl ik soms de moed als zandkorrels tussen mijn vingers voel glijden.

Ik probeer mijn gedachten te verzetten.
Ik probeer er niet aan te denken dat die infiltratie veel beterschap moet brengen.
Hoe meer ik er aan denk, hoe meer gespannen ik loop.
Ik ben de vier muren hier in huis ook beu.
Ik ken ondertussen ieder scheurtje en plooitje al.
Ik heb mezelf haalbare 'doelen' gesteld.
Het hele oeuvre van Toon Hermans lezen en meer.
Gewoon om een doel te hebben, iets te verwezenlijken.

Want ik wil zoveel en soms lukt er zo weinig.
Ik wil naar de kerstmarkt in Aken en printen eten.
Ik wil gaan uitwaaien in Zeeland en zakken vol zoete drop kopen.
Ik wil mijn kinderen weer gemakkelijk kunnen opnemen, knuffelen,...
Ik wil terug pijnloos door het leven gaan en kunnen plannen.
Want naast de pijn is de onwetendheid nu het moeilijkste.
We weten niet wat er nog voor ons ligt.
Maar ik voel de angst voor een operatie steeds meer toenemen.

Deze zaterdag nam ik een aantal pijnstillers om toch even mee met de kinderen naar de kerstmarkt te gaan.
Het contact met de vrienden, een glaasje glühwein en mijn vrolijke kinderen deden me deugd.
Hen gelukkig zien schenkt mij ook wat geluk en tevredenheid, zelfs in deze omstandigheden.
Tot we naar huis moesten na twee uurtjes de hele linkerzijde van mijn bovenlichaam deed pijn.
En de warme chocomelk begon stilletjes aan uit het kopje in mijn handen te schudden omdat mijn arm begon te trillen.
Thuis heb ik gehuild in mijn man zijn armen.
Hij nam me vast en mijn twee kleine kerels kwamen er met hun koude wangen tussen geduwd.
Ze wilden een sandwichknuffel.
En ik laat deze graag toe.
Hun warmte heelt een klein beetje.
Wat er komt weten we niet.
Ik kan alleen maar kijken naar wat ik nu heb.
Het lijkt niet veel maar dat is het wel.