Mijn kleine, grote geluk

Eli kreeg van de Sint een slaapwekkertje.
Een uiltje dat zijn oogjes opent en 'oehoe oehoe oehoe' doet wanneer Eli mag opstaan.
Deze nacht hebben we het wekkertje voor het eerst gebruikt.
We stelden het wekkertje in op tien na zeven.
Om kwart voor zeven riep Eli voor het eerst op mama en papa.

Ik vertelde dat hij nog even moest blijven liggen.
Maar hij was zenuwachtig.
Hij wist niet goed wat het uiltje ging doen en wanneer hij nu precies kon opstaan.
Ik besloot om naast hem in bed te gaan liggen en samen te rusten tot het tijd was om op te staan.
Ik luisterde naar zijn ademhaling.

Ik begon te piekeren.
In mijn gedachten begon ik het gesprek met de fysiotherapeut op drie december te repeteren.
Ik ben vastbesloten om niet meer het antwoord 'pech' te aanvaarden.
Ik wil vragen om naar het grotere plaatje te kijken.
We weten nu dat er artrose zit op al mijn nekwervels en dat er twee vernauwingen zijn.
Er zitten tussen die vernauwingen zenuwen gekneld waardoor ik bij de meeste bewegingen met mijn armen heel veel pijn heb.
Wanneer ik doorzet en pijnstillers neem dan krijg ik meestal nadien een soort 'hyperventilatie-aanval'.
Het is iets tussen flauwvallen en hyperventileren maar dan zonder het snel ademen.
De pijn is dan plots teveel en neemt alles over.
Het enige wat ik kan doen is stoppen waar ik mee bezig ben en de pijn aanvaarden.

Op drie december heb ik dus een afspraak met de volgende dokter in het rijtje om de pijn aan te pakken.
Alle gedachten razen door mijn hoofd.
Ik oefen het gesprek woord voor woord.
Ik word boos omdat dit gebeurt.
Ik voel me radeloos.
Ik ben bang voor wat er komt.
Ik vraag me af hoe de toekomst er zal uit zien.

En dan voel ik een klein handje over mijn gezicht wrijven.
Heel zachtjes voel ik Eli zijn hand mijn wang aaien.
Hij kruipt dicht tegen mij en laat zijn zachte handje op mijn wang rusten.
Ik zat zo vast in mijn gedachten dat ik even vergeten was dat ik naast één van mijn grootste schatten lag.
Ik geef hem een kusje.
Ik koester mijn kleine, grote geluk.