Huwelijksgeloften voor elke dag

Ik kijk naar beneden.
Ik zie de tippen van zijn schoenen.
Ze raken bijna de tippen van mijn schoenen aan.
Ik voel hoe hij zachtjes door mijn haar wrijft terwijl hij het droog blaast met de haardroger.
Hij doet het voorzichtig omdat hij niet goed weet hoe hij dit precies moet doen.
Ik voel de tranen in mijn ogen prikken.

Ik had die ochtend veel pijn in mijn arm waardoor ik mijn haar niet zelf kon drogen.
Mijn man stelde voor om het voor mij te doen.
Ik heb er zelf een hekel aan om me te laten helpen.
Ik voel me niet goed bij deze situatie.
Iets wat ik enkele dagen eerder al huilend tegen mijn man heb gezegd.
Ik kreeg mijn trui niet over mijn hoofd zonder pijnscheuten.
Hij hielp me om de trui aan te doen.

En toen kwamen de tranen.
Ik vertelde hem dat het me speet.
Hier had hij niet voor getekend toen we elkaar voor het eerst ontmoeten.
Dit was niet de Audrey waar hij zes jaar geleden 'ja' had tegen gezegd, toen we trouwden.
Hij heeft me toen vastgenomen.
Zo hebben we daar even gestaan, gewoon samen.
Nadien kijk hij me aan en zei dat hij hier wel had voor getekend.
"Weet je nog wat we gezegd hebben in de kerk?
In goede en slechte tijden, in ziekte en gezondheid,...
Ik zou nu nog altijd 'ja' zeggen."

Ik heb ook geen spijt gehad van onze huwelijksgeloften in de kerk.
De voorbije jaren is het ons kompas geweest in woelige wateren en mooie tijden.
Ik ben dankbaar voor zijn voeten tegen de mijne.
Voor de zachte manier waarmee hij probeert mijn haar te drogen.
Ik ben dankbaar dat ik 'ja' heb gezegd.
Elke dag opnieuw.