Ik ben thuis

Ik loop rond in huis met een warme tas thee.
Het is voor het eerst echt koud buiten.
De dag is bijna voorbij.
Mijn kleine kerels liggen in de zetel onder een dekentje.
Ze kijken samen televisie.
Hun wangetjes hebben een lichte blos van het buiten spelen.
Mijn man zit bij hen onder het deken.
Ik wandel voorbij onze deurmat en blijf even staan.

Alle laarsjes en schoenen van ons gezin liggen over de mat verspreid.
Er overvalt me een zalig gevoel van warmte.
Ik heb een thuis.
Die gedachte overspoelt me voor het eerst heel hard.
Niet dat ik dat niet wist.
Maar dat gevoel van samenhorigheid, vier mensen bij elkaar, had ik nog nooit eerder zo gehad.
Mijn man en ik zijn er in geslaagd om een thuis te creëren.
Een plaats waar kinderen binnen lopen.
Hun schoentjes achterlaten op de mat en dicht bij elkaar kruipen.

Een plaats waar we kunnen huilen en lachen.
Een thuis waar onze kinderen kunnen opgroeien.
We kunnen herinneringen maken, samen zijn en toch elk onze eigen 'plek' hebben.
Het huis is niet volledig af of naar interieurtechnische maatstaven perfect.
Maar het voelt voor het eerst sinds lang aan als een thuis.
Noem het hygge, lagom, fika of wat je maar wilt.
Ik noem het huiselijke gezelligheid.
Een thuis met een deurmat vol vuile schoentjes waar iedereen welkom is.
En waar ik mij nu ook onder een dekentje bij mijn gezin ga nestelen.