Het moederschap zoals het soms echt is

Ik neem Eli op.
Ik wil hem knuffelen maar hij duwt zich weg.
Ik zet hem terug op de grond en wil hem een kusje op zijn voorhoofd geven maar ik krijg enkel zijn wang.
Wanneer ik zeg "ik zie je graag" loopt hij nors weg.
Ik voel mijn ogen prikken en verbijt mijn tranen.

De voorbije weken waren een rollercoaster.
Voor Eli en mij.
Eli weet met zichzelf geen blijf sinds de start van het schooljaar.
Hij had voordien ook al een behoorlijk eigen willetje.
Maar nu lijkt er vanalles door zijn hoofdje te razen.
Hij kan het soms niet uitten.
En dan wordt hij boos.
Hij huilt, roept, schopt, laat zich vallen,...
En ik ben soms ook ten einde raad.
Ik las al heel wat over opvoeden.
Ik probeerde ook al heel wat technieken: straffen, luisteren, belonen, praten, negeren,...
Niets lijkt echt te helpen.

Maandag ontplofte Eli voor de zoveelste keer.
Hij wou niet naar school en bleef boos op het potje zitten.
Er volgde een hele scène waardoor hij om half 9 stampvoetend op de grond lag.
Jonah zat braaf te wachten en vroeg wanneer we nu naar school gingen.
En toen heb ik voor het eerst heel lang gehuild.
Alsof het echt even op was.
Ik werd overmand door een gigantisch schuldgevoel.
Het gevoel dat ik niet voldoe als mama.
Omdat ik er maar niet in slaag om hem kalm te houden.
Het voelde alsof ik werd overspoeld door alle moeilijke momenten van de voorbije maanden.
Ik heb naar mijn mama gebeld.
En het enige wat ik nog kon uitkramen was 'ik doe zo mijn best maar het lukt niet'.

Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest om mijn ouders dichtbij te hebben.
Van bij het begin prent je een beeld in je hoofd van hoe het ouderschap zal zijn.
Je leest boeken, andere blogs, krijgt tips,...
Maar niets kan je voorbereiden op wat er echt komt.
Je hebt namelijk een klein mensje voor je.
Die net zoals jij eigen gevoelens en gedachten heeft.
En daar kan jij weinig aan veranderen
Hoe hard je dan ook soms je best doet.
Welke regels je ook toepast.
Ik neem soms veel te hard de schuld op mij.
Alsof ik door allerhande technieken de slechte bui van mijn kinderen kan veranderen.

En dus is Eli de dag na mijn huilbui boos op me.
Hij wil niet zeggen dat hij me graag ziet.
En dat doet pijn.
Maar ik weet dat ik soms ook geen zin heb om tegen iemand te zeggen dat ik hem of haar graag zie.
Liever oprecht dan opgedragen.
Daar troost ik mezelf mee en met het feit dat het nog wel zal komen...
Twee dagen nadien, toen ik thuis kwam van het werk, vloog hij om mijn nek.
Hij gaf me een zoen en zei 'siejegjaag'.