De scherven van moeders wanhoop

Mijn man doet de kinderen in bad.
Terwijl hij het bad laat vollopen, loop ik rond van slaapkamer naar slaapkamer.
Ik ben druk bezig met het wegleggen van vier manden opgevouwen of gestreken was.
Mijn man begint de kinderen te wassen en geeft hen wat badspeelgoed.
Tot er plots een stukje van een beker komt bovendrijven in het badwater.
Mijn man neemt het stukje uit het bad en vraagt:
"Schat, weet jij wat dit is?"
Ik kijk er naar en antwoord "Dat zijn de scherven van moeders wanhoop".
Hij lacht en zegt "Misschien kunnen we die nog lijmen."

De beker liet ik een week geleden vallen toen Eli niet naar school wou.
Op het moment dat ik in tranen in de badkamer stond.
Toen Eli krijsend op de vloer lag.
Ik wou Eli overeind helpen maar liet zijn bekertje om zijn tanden te poetsen vallen.
De beker uit melamine viel op de grond in kleine stukjes.
Eli begon nog meer te huilen om zijn dierenbeker.
En ik met hem mee.
Ik voelde me wanhopig.

En zo voelde het ook de voorbije week nog even.
Ik moest de scherven terug bij elkaar rapen.
Weer wat hoop krijgen dat alles goed komt.
Terug de moedige mama worden om met de woedebuien om te gaan.
Mijn kleinste kerel heeft me nodig.
Om met alle veranderingen en wat woelt in zijn hoofdje om te gaan.
Als vuurtoren om hem de weg te tonen en hem te helpen stormen te trotseren.
Ook al ondervind ik daarbij zelf wat schade van de storm.

Wanneer mijn man me de scherf toont kan ik al opnieuw wat glimlachen om de situatie.
Het valt inderdaad nog te lijmen.
Moeders wanhoop kan terug hoop worden.
De beker daarentegen is onherroepelijk gesneuveld.
Die gooien we in de vuilnisbak.
We zoeken een nieuw exemplaar en beginnen opnieuw.
Met een schone beker.