Een peuter en zijn boosheid

“Mama, nog een beetje in grote bed slapen?”

Eli vraagt het zo lief dat ik er haast van smelt.

Hij kruipt dicht tegen me aan onder de dekens en blijft rustig liggen.

Ik had eigenlijk al tien minuten geleden moeten opstaan.

Maar dit gevoel wil ik graag nog even vast houden.

Je moet weten dat Eli de voorbije maanden last had van woede - aanvallen.

We waren bij Jonah al gewend geraakt aan de “Ik ben twee en zeg nee’-fase.

Eli tilde die fase dan weer naar een heel nieuw niveau.

Wanneer we hem iets verboden werd hij kwaad.

Hij werd soms zo boos dat hij drie kwartier aan een stuk huilde en raasde.

We probeerden alles: op hem inpraten, kalmeren, sussen, boos maken, in de hoek zetten, troosten,…

Niets leek te helpen.

Soms kon je hem enkel laten uitrazen en wachten tot het voorbij was.

Hem in bed leggen, laten eten, naar de winkel gaan,… door een klein voorvalletje kon alles plots veranderen in een heuse strijd.

Het was zowel voor ons als voor hem uitputtend.

Hoe kwaad we ook waren, je zag soms ook dat hij met zichzelf geen blijf wist.

Alles gebeurde en Eli wist zelf niet hoe ermee om te gaan.

En wij in alle eerlijkheid soms ook niet.

Ik heb af en toe staan huilen omdat ik niet meer wist wat ik moest doen, compleet uitgeput net als Eli.

Om dan te weten dat hij na zo’n bui weer zijn lieve zelf werd.

Nu lijkt hij sinds deze week opnieuw wat rust te hebben gevonden.

Gelukkig voor hem en ons zodat we het weer wat zonnig zien.

Zodat er weer wat rust is want ook op Jonah woog de situatie soms.

Daarom wil ik extra hard genieten nu het weer goed gaat.

Dan mis ik soms het ontbijt.

Maar ik heb een waardevol rustig moment gehad.

De snelle koffiekoek in het station smaakt dan extra goed.

“Het ouderschap is gemakkelijk” …. zei geen enkele moeder ooit.