Over 30 worden met/zonder veel poeha

Facebook herinnert me er iedere dag aan.
"Audrey, je bent bijna jarig."
Bij een doktersbezoekje kijk de dokter plots op en zegt:
"Je bent bijna 30, spannend!"
En ook mijn man is stiekem bezig met de feestvoorbereidingen.
Ook al vroeg ik om niet teveel 'poeha'.
Hij is toch wel al een week bezig met de 'poeha' te organiseren.

Ik word dus 30 jaar op 2 juli.
Een verjaardag zoals alle andere en toch weer niet.
Mijn 29ste levensjaar was het jaar van de aanvaarding en ommekeer.
Ik weet dat ik niet meer de Audrey ben van enkele jaren geleden.
En voor het eerst kan ik stilletjes aan zeggen dat het goed is.
Ik leer te aanvaarden dat ik me soms moet aanpassen aan mijn lichaam.
Ook al gaat dat met vallen en opstaan.

Ik denk niet dat mijn leven plots helemaal anders zal zijn omdat ik 30 word.
Ik sta wel meer stil bij de kwetsbaarheid van het leven.
Want hoe ouder ik word, hoe ouder ook de mensen van wie ik hou.
Hoe groter ook mijn kinderen worden en hoe meer ik moet loslaten.
Zo zal Eli in september naar school gaan.
Dan ga ik voor het eerst in vier jaar alleen naar huis gaan.
Er komt dus ook ooit meer tijd voor mij en wat wil ik met die tijd gaan doen?

Het enige gevoel dat ik nu sterker heb dan bij andere verjaardagen is:
"Je moet het nu doen en niet nog eens 30 jaar wachten."
Sinds de kinderen er zijn, lijkt de tijd sneller te gaan.
Ik heb geen gigantische plannen meer of de ambitie om met overvolle agenda te leven.
Wel enkele kleine dromen waar ik graag nog wil aan werken.
En genieten van wat ik al heb.
Want na 30 jaar kan ik zeggen dat ik al heel wat heb om van te houden en met een glimlach naar terug te kijken.
Laat die tram 3 maar komen.
Met of zonder veel 'poeha'.