Jonah, de grote mens (een autogesprek)

Jonah wil graag een grote mens zijn.

Hij zegt het vol ernst in de auto tijdens één van onze verrassende autogesprekjes.

“Zo eentje als jullie.” Voegt hij er vastbesloten aan toe.

Wanneer ik hem vraag of hij daar wel zeker van is, zit hij snel met zijn hoofd ‘ja’ te schudden.

Alsof hij nog niet snel genoeg groeit en groot aan het worden is.

En ik dan! Die arme mama die het al zo moeilijk heeft met loslaten en hoe snel alles gaat.

Ik vond het mijn moederlijke plicht om hem te informeren over de taken van een grote mens.

“Je weet dan toch dat je altijd zelf je boterhammen moet smeren?” zeg ik hem

“Geen probleem dan maak ik er altijd met choco” antwoordt hij snel.

Wijsneus…

“En dat je zelf naar de winkel moet gaan om alles te kopen” voeg ik er aan toe

“Je kan dat ook bestellen!” krijg ik als repliek.

Grrrrr…

“En dat je moet werken om centjes te verdienen.” Zeg ik als slotpleidooi.

“Dan kan ik eindelijk politieman worden!” roep hij vrolijk uit.

Zucht

Ik zoek naar argumenten om er nog tegenaan te gooien.

Dan vraagt Jonah plots: “Maar mama als ik dan ga werken, kan ik dan nog altijd mijn boterhammetjes thuis komen opeten, bij jou? Anders wil ik geen politieman worden.” 

Ik krijg even een krop in mijn keel en slik mijn traantjes van ontroering weg.

Mijn lieve Jonah, Eli en jij mogen steeds jullie boterhammetjes thuis komen opeten. Je bent voor altijd thuis bij ons. En ik wil ze zelfs nog met een dikke laag choco besmeren.

Blijf voorlopig maar mijn kleine, grote jongen.