Einde van een (blog)pauze

Met dit bericht komt er een einde aan de (blog)pauze.
Zoals jullie al gemerkt hadden, was het stil op de blog.
Terwijl anderen 40 dagen blogden werd het voor mij minder bloggen.
Het was even de juiste beslissing.
De pauzeknop werd op de doktersadvies ingedrukt.
Zowel op deze blog als in het dagelijks leven.

Ik was namelijk op.
Sinds de zwangerschap van Eli heb ik last van pijn in mijn onderrug en bekken.
Pijn die niet meer is weggegaan en steeds erger werd.
Toen ik in januari bij de dokter ging, had ik al enkele weken niet meer geslapen van de pijn.
Ik sleepte mezelf van en naar het werk maar dat was het enige wat nog ging.
De kinderen opnemen, het huishouden doen,... lukte niet meer want er was enkel nog pijn.
En dat was ongemerkt mentaal ook beginnen doorwegen.
Tot ik eindelijk bij de dokter ging na veel te lang doorduwen.

We zijn nu drie maanden, heel wat onderzoeken, kiné-afspraken en begeleiding later.
Ik heb nog een lange weg te gaan.
De pijn is nog niet weg en  zal ook niet zomaar kunnen worden weggetoverd.
Ik zal moeten leren minder perfectionistisch zijn en leren loslaten.
Mijn lijf is niet meer perfect en kan niet meer wat het vroeger kon, voor de kinderen.
Het kan ook niet wat sommige andere leeftijdsgenoten wel nog kunnen.
Maar het kan nog veel.
Het kan voor de kinderen zorgen, binnenkort weer gaan werken, iets in het huishouden doen,...
En dat is ok.
Alles wat ik extra kan op een week is een geschenk.
Maar ik moet niet teveel willen.
We moeten al zoveel.
En nu langzaam beginnen aan de heropbouw.