Het leeuwin-gen

Eli ligt in zijn ziekenhuisbedje.
Het is donker in de kamer.
Eli zou moeten slapen.
Ik lig naast zijn bedje op een (spijker)bed.
Eli zet hem om het kwartier recht om te kijken of ik er nog lig.
Ik hoor hem rustiger worden.
Op de monitor zie ik hoe zijn hartslag wat trager gaat.
Hij slaapt eindelijk.

Mijn ogen worden zwaar.
Ik ben moe ook al is het nog maar half negen.
Ik verkeer ergens tussen wakker-zijn en slapen.
Een beetje zoals alle andere mama's hier ronddwalen op de gang.
In comfortabele kledij (sorry, Jani), een tas koffie in de ene hand en een kind op de andere arm.
De monitor piept en ik ben onmiddellijk wakker.
Ik controleer alle buisjes en draadjes.
Na een tijdje stijgt de zuurstofwaarde in zijn bloed opnieuw.
Ik word ook rustiger.

Ik zet me op mijn bed en kijk naar Eli.
Een combinatie van RSV, een infectie op de longen en uitdroging, zei de dokter.
In mijn hoofd spelen alle rampscenario's.
Ik blijf ook steeds de beelden zien van tijdens het bloed prikken, de infuus plaatsen, het nemen van de scans,...
Het huilen, krijsen en schreeuwen om mama.
Ik had veel zin om de verpleegsters aan de kant te duwen of mee te huilen.
Maar ik wist dat het voor zijn gezondheid was.
Ik moet redelijk blijven.

Ik moet toegeven dat ik sinds de komst van mijn kinderen anders ben.
Ik ben niet meer de Audrey van vroeger.
Mijn kinderen hebben een soort leeuwin-gen in mij wakker gemaakt.
Ik zou plots alles doen om die twee kleine kerels veilig te laten opgroeien.
Ik wil ze beschermen voor wat dan ook.
En als dat dan niet lukt of ze worden ziek,
dan voelt het een klein beetje alsof het me niet gelukt is.
Dan waak ik nog een beetje extra zodat alles zeker terug goed komt.
Ook al weet ik diep vanbinnen dat ik op sommige dingen geen vat heb.
Het is alles wat ik op dat moment kan doen.
Dus heeft deze leeuwin vier dagen in het ziekenhuis bij haar Eli-welpje gewaakt.
Als een echte mama... of wat daar op dag vier nog voor moest doorgaan :-)