Dat irrationele moedergevoel

Mijn zoon kan fietsen.
Mijn zoon!
Vorige week donderdag kregen we via WhatsApp een filmpje doorgestuurd van zijn juf.
Daar fietste hij zonder steunwieltjes!
Jonah, onze Jonah!

Voor het eerst in het bestaan van deze mama overviel mij een irrationeel gevoel van fierheid.
Ik bekeek het filmpje een aantal keren vol trots.
Ik stuurde het onmiddellijk door naar de grootouders (en eigenlijk had ik het met iedereen willen delen).
Tegen mijn man bleef ik maar herhalen hoe fier ik was.
Mijn man relativeerde wat door met enig gevoel voor sarcasme te opperen dat de volgende Tom Boonen was geboren.

Ik weet niet wat me overkwam maar ik leek eventjes de beste, knapste, slimste, leukste zoon ter wereld te hebben.
Ook al ben ik nochtans een nuchter iemand die in de meeste situaties niet al te veel last heeft van het 'mijn-kind-schoon-kind'- syndroom.
Ik heb twee fantastische zonen maar ze maken ook fouten.
Net als ik.
Toch voelde het nu even alsof ik op wolkjes liep.
Misschien waren dit die roze wolkjes die bij mijn bevalling hadden moeten komen?

Mijn zoon werd groot.
Dat gevoel overviel me meer dan ooit.
Ik wist niet eens dat hij aan het oefenen was om te fietsen zonder steunwieltjes.
Tot je plots een filmpje krijgt van hem al fietsend.
Ik liep bijna al huppelend door het huis.
Mijn kleine fietswonder in wording.

Een kwartiertje nadien werd er een nieuw filmpje op de WhatsApp groep van de klas gedeeld.
Jonah zong uit volle borst mee "lang zal ze leven".
Ondertussen peuterde hij uitvoerig in zijn neus om  nadien het geheel op te eten.
Ik huppelde al ietsje minder hard.
Als die carrière als de nieuwe Tom Boonen niet lukt, kan hij nog steeds professioneel neuspeuteraar worden.