De verdrietige mensen met hun smartphones

Tijdens onze reis reden we het prachtige Cannes binnen.
Jonah keek vanop de achterbank vrolijk rond.
"Wauw, palmbomen!" riep hij.
En toen we langs Boulevard de la Croisette reden volgde een vreugdekreetje.
"De zee!"
Mijn kinderen hebben vaak niet meer nodig dan een streepje zand en een plas water om gelukkig te zijn.
"Maar mama, waarom zijn alle mensen hier zo verdrietig?"
Ik begreep even niet waarover hij het had.
"Alle mensen kijken hier naar beneden. Ik denk dat ze allemaal verdrietig zijn." zei Jonah vastbesloten.

Hij had gelijk, het merendeel van de mensen keek naar beneden.
En dat had jammer genoeg niets met de walk of fame te maken.
Iedereen was zo druk bezig met zijn smartphone dat ze niet eens opkeken.
Er was nochtans heel wat moois te zien in Cannes.
Palmbomen, een zee met heerlijk zandstrand en helderblauwe hemel en toch blijkt de lokroep van het blauwe Twittervogeltje groter.
Ik denk dat de helft van de toeristen bezig was met hierover te pronken op facebook of instagram in plaats van echt te kijken.
Het werd me voor het eerst echt duidelijk hoe erg de smartphone en digitale bereikbaarheid ons leven kan overnemen.
Tot zelfs zover dat een kind opmerkt dat zoiets niet klopt.
En dat is inderdaad verdrietig.

"Zou mijn zoon ook zo naar mij kijken?" vroeg ik me plots af.
Sinds de blog er is voel ik veel meer druk om te communiceren.
Ik ben ook steeds vaker in de weer met mijn smartphone om leuke instagramfoto's te posten.
Maar wat brengt me dit op?
Wat haal ik hier uit?
Is dit waardevol?
Op dat laatste kan ik alvast volmondig 'nee' antwoorden.
De tijd die we samen doorbrachten tijdens de vakantie was veel waardevoller.
Geen enkele foto kan de warmte van die momenten vangen.
Ik besloot om het vanaf nu anders te doen en stelde voor mezelf een aantal richtlijnen op:

1. Geen dagelijkse instagramposts meer. Hoe veel volgers dat me ook mag kosten, daar hecht ik geen belang meer aan. Af en toe de mooiste zaken posten lijkt me meer dan voldoende
2. Drie posts per week op de blog bezorgde me teveel druk. Ik wil bloggen omdat ik het graag doe, niet omdat het moet. Het zou net moeten bijdragen aan mijn gezinsgeluk omdat mama even tijd heeft voor zichzelf. Nu maakte het me soms ongelukkig omdat ik teveel met cijfertjes in de weer was. Ik schrijf dus enkel nog wanneer het goed voelt.
3. Minder smartphone. Ik mis dan misschien wel wat meer wat er in het leven van anderen gebeurt maar dat is ok. Ik wil vooral niet missen wat er hier en nu gebeurt. Want dat kan ik nooit herbeleven. Terwijl ik die statussen en foto's allemaal nog eens kan herbekijken op een ander moment.

Het bezoekje aan Cannes zorgde voor wat veranderingen in mijn leven.
De frisse zeelucht, vakantie en uitspraken van Jonah gaven me wat meer ademruimte.
Heb ik al gezegd dat het een topvakantie was ;-)