Papa, de held

We zitten in de wachtkamer.
Jonah kermt van de pijn.
De pijn in zijn oor begon zondagnamiddag.
Hij heeft al heel wat oorontstekingen gehad maar nog nooit op deze manier.
Hij huilt en kermt van de pijn.
Mama en papa dus bij de dokter van wacht.
Allebei bezorgd.

De wachtzaal zit overvol.
Allemaal ouders met kinderen en een vrouw met een hondenbeet in haar been.
Er zijn 5 wachtenden voor ons.
Dat gaat nog wel even duren en ondertussen blijft Jonah kermen.
Ik hou zijn knuffel tegen zijn gezicht gedrukt want dat helpt.
Maar de beste remedie is papa.

Die liep een uur met Jonah op de arm rondjes in de wachtzaal.
Hoe vaak ik ook vroeg om af te wisselen, hij wou bij papa blijven.
Papa blies in zijn oor want dat hielp ook wat.
Ondertussen trok Jonah zachtjes aan papa's baard.
Terwijl hij half slaperig werd en zachtjes 'au' bleef zeggen.
Ik had al een stukje van mijn handtas kapot geprutst uit bezorgdheid.
Papa was Jonah's held en ook die van mij.
Even heel dankbaar dat hij er was.

En Jonah zijn oor is ondertussen beter.
Het bleek nog een gevolg van de windpokken te zijn.
De juiste oordruppels hielpen hem van de pijn af.
Maar wat ben ik toch blij dat ik zo'n papa aan mijn zijde had.
Want die beschikt toch ook over heel wat superkrachten.