De windpokken zijn er...

Eli had de windpokken.
Zijn hele lijfje stond vol vlekjes.
Twee weken lang kon hij met zichzelf geen blijf.
We deden hem T-shirts met lange mouwen aan om wondjes te voorkomen.
Maar hij vond altijd wel een manier.
Zo probeerde hij zich bij het eten te krabben met zijn lepeltje.
Inventief is hij wel voor zijn leeftijd.
En na de windpokken volgde nu een bronchitis.
Veroorzaakt door de windpokken die zijn immuunsysteem plat legden.

En nu is uiteindelijk ook Jonah aan de beurt.
We hadden het gevoel dat Jonah zou gespaard blijven.
Maar nu, op het einde van de incubatieperiode, zijn daar de eerste vlekjes.
Of jeukpokjes zoals Jonah ze noemt.
En het jeukt erg, zo verzekert hij me om de 5 minuutjes.
Dus mama moet continu de vlekjes aanstippen.
Of bij hem blijven (blijkbaar ben ik ook een anti-jeukmiddel).
Eli met een bronchitis en Jonah met windpokken, een uitdaging voor mama.

Ik ben er zelfs niet in geslaagd om me te verfrissen deze ochtend.
Want er liep er steeds wel eentje te huilen.
En net vandaag blijkt ook mijn redder in nood, de droogshampoo, op te zijn.
Het zijn zo van die dagen waarop ik het soms niet meer weet.
En ik stiekem er even uit wil.
Gewoon even op adem komen.
Want het voelt soms als een marathon lopen.
Alleen staat er geen applaudisserende menigte op me te wachten aan de finish.
Maar twee huilende, zeurderige kerels vol vlekjes.

Tot er af en toe een kleine aanmoediging is.
Zoals wanneer ik vandaag Jonah in een bad met stijfsel deed tegen de jeuk.
Terwijl hij op zijn rugje lag, streek ik het water door zijn haren want daar zitten ook jeukpokjes.
Hij keek naar me en zei:
"Mama, jij kan dat echt goed, zo zorgen voor mij. Dank u."
Even de traantjes wegslikken.
Dat was de kleine aanmoediging die ik nodig had.
Op naar de finish!
Jullie krijgen ons niet klein, windpokken.