De waarheid over mijn instagramaccount

Ik instagram graag.
Dat had je vast wel al gemerkt.
Ik hou ervan om leuke foto's van mijn gezin te delen.
Ik vind het ook gewoon leuk om foto's te nemen.
Als ik door de camera naar mijn mannen kijk, geniet ik nog meer van het moment.
Ik wil alles even in me opnemen, laten doordringen.

Maar dat instagrammen is ook niet altijd correct.
Want wist je dat er voor iedere mooie foto die op mijn instagram verschijnt, er minstens tien mislukken?
Een lelijke grimas, snotneus, etensresten,...
Alles verschijnt wel even de revue voor er een mooie foto gemaakt kan worden.
Soms hebben ze ook gewoon even geen zin.
Met heel wat 'Nee, ik wil niet. Neeeee" tot gevolg.
Dan geef ik het even gewoon op.
En wanneer ik vind dat ze een mooie outfit aanhebben, moet ik me haasten om een foto te nemen.
Want voor je het weet hangt er ergens een chocovlek of andere substantie aan de T-shirt.
Dan kan ik de foto wel even vergeten.

De laatste tijd probeer ik daar wat minder om te geven.
Niet meer het perfecte plaatje te posten.
Niemand is namelijk perfect.
Ik probeer geen waarde meer te hechten aan het aantal volgers/ontvolgers.
We zijn namelijk wie we zijn als gezin
En als je mij volgt op instagram dan krijg je een beeld van hoe het bij ons is.
En waar ik van hou.
Geen pastelkleurtjes en veel wit maar vol kleur
Soms heel mooi, liefdevol en warm.
En op andere momenten met snotneusjes, etensresten en huilbuien.
Foto's vol kattenkwaad.
Want zo is het namelijk ook vaak.
En dat kan even mooi zijn.