29 kaarsjes

Morgen moet ik het korte biografietje hiernaast aanpassen.
Morgen ben ik jarig.
Niet dat het iets speciaals is.
Er komt gewoon, zoals ieder jaar, een jaartje bij.
En toch heb ik er het voorbije jaar al meer bij stil gestaan.
Geen idee waarom...

Het is dit jaar nochtans geen speciaal getal.
29 jaar...
Steeds dichter bij 30 jaar en verder weg van die 20.
Een quarterlifecrisis kan het niet zijn.
Daarvoor ben ik al iets 'te oud'.
Maar ik heb wel al veel meer achterom gekeken.
Stilgestaan bij wat er de voorbije 29 jaar gebeurde.
Studeren - verliefd worden - afstuderen - samenwonen - droomjob -
trouwen - huis kopen -kinderen - verbouwen - ...

Om daarna vooruit te kijken en het eigenlijk niet goed meer te weten.
Het voelt alsof ik soms zoveel nu wil.
Alles wat er nog op mijn verlanglijstje stond wil ik realiseren.
Alsof er morgen geen tijd meer is.
Geen idee waarom het plots zo voelt.
Want ik weet dat ik nog een eeuwigheid heb.

Morgen probeer ik dus die 29 jaar te omarmen.
Met hopelijk een jaartje ouder, een jaartje wijzer.
Een jaartje rustiger als mama.
Een jaartje die me wat meer richting geeft.
Een jaartje vol liefde.
En enkele cadeautjes en kaartjes, dat mag ook nog.
Daar klink ik op.