De rol van mama/allerbeste vriend

Jonah eet een groot stuk komkommer.
Een stuk van het gigantisch exemplaar uit de tuin.
(Door mama's tuiniersinstinct uit het oog verloren en daardoor veel groter dan doorsnee geworden.)
Ondertussen huppelt hij vrolijk achter zijn papa.
Terwijl hij luidop verslag geeft van alles wat papa en hij doen.
Zo kan mama, die aan het bloggen is, alles mee volgen.

Tot hij plots naast me staat:
"Mama, wat schrijf jij op?"
"Ik schrijf iets voor op de blog."
"Maar wat dan?"
"Wat wil jij dat ik schrijf ?"
"Dat ik je allerbeste, grootste vriend ben van de hele, grote wereld!"

Mijn allerbeste vriend en/of mama.
Ik ben de voorbije periode een beetje van beide rollen geweest.
Ik hoop dat ik altijd zijn beste vriend zal blijven.
Maar ik maak me geen illusies.
Ik wil in de eerste plaats ook zijn mama blijven.
Wanneer hij over zestien jaar zijn beste vrienden zal vinden, blijf ik dat nog steeds.
Ik wil de mama zijn die stuurt, zorgt, streng is wanneer nodig en die er altijd zal zijn.
Dat is wat hij nodig heeft.

Ik weet dat de verleiding soms groot zal zijn om enkel de beste vriend te zijn.
Om niet streng te zijn maar gewoon graag gezien te zijn, zijn vriend te zijn.
Wanneer hij nu stomme mama zegt, voel ik het al een beetje prikken.
Maar dan is het soms even doorbijten.
Om nadien toch met heel veel plezier een knuffel in ontvangst te nemen.

"Mama, heb je het al opgeschreven?"
"Ja, jongen."
"Schrijf je het dan nog eens groot: Mama is de allerbeste grote vriend van de wereld."
Genoteerd :-)