De peuterpuberteit: part 2

Ik was al vergeten hoe lastig het kon zijn, die peuterpuberteit.
Of misschien had ik het al wat verdrongen in mijn geheugen, die leuke fase.
Maar ineens zitten we er opnieuw in.
Deze keer met Eli die er zijn doel van het gemaakt om de beste peuterpuber ooit te zijn.
Of zo lijkt het bij momenten toch.

Het lijkt soms alsof ik de hele dag door 'neen' loop te zeggen.
En soms zelfs iets luider dan bedoeld omdat je niet meer weet op welke manier je het nog moet duidelijk maken.
Eli doet namelijk het liefst alles wat niet mag.
Hij tast volop zijn grenzen af.
Soms zie je hem stilletjes aan recht kruipen in de zetel.
Ik hou mijn vingertje al klaar om 'neen' te zeggen.
Waarna hij naar me kijkt, lief glimlacht en gaat recht staan.
Op die momenten kan er soms stoom uit mijn oren komen.

En ik ben niet de enige die veel 'neen' zegt.
Ook Eli zegt te pas en te onpas 'neen'.
Soms omdat hij zijn boterhammen niet wil opeten.
Maar vaak ook omdat hij het zelf niet meer weet.
Dan krijg je op iedere vraag die je stelt een zeurige 'neen' te horen.
Wil je uit je eetstoel? .... Neen!
Wil je dan blijven zitten?.... Neen!
Ons kleinste ventje weet het zelf vaak niet goed.
En mama ook niet.

Dan zwijg ik nog over de woede aanvallen,
het dramatisch op de grond laten vallen
en de hartverscheurende huilbuien.
Vaak omdat we hem een speelgoedje afpakken
of omdat hij zijn stukje worst niet op zijn vork geprikt krijgt.
Ons kleine peuterpubertje.
Gelukkig voor moeder en zoon is het maar een fase