De eerste schoolreis

Vandaag gaat Jonah voor de allereerste keer op schoolreis.
Vorige week vertelde we hem wat dat precies was, een schoolreis.
Toen hij hoorde dat hij met de klas naar een grote speeltuin ging, was hij door het dolle heen.
Sindsdien vraagt hij iedere ochtend bij het opstaan:
 "Mama, hoeveel nachtjes nog slapen?"
Hij keek er dus al eventjes naar uit.

En toch bezorgt het mama ook slapeloze nachten.
Ik word zelf vrolijk van zijn enthousiasme.
En het doet me deugd dat hij de voorbije periode zo graag naar school ging.
En dat hij enkele vriendjes heeft gevonden waarbij hij zich thuis voelt.
Samen zo een uitstap maken lijkt me dan ook echt wel één van de hoogtepunten van het schooljaar.
Hij moest door het vele ziek worden al heel wat momenten missen.
Deze dag wilden we hem echt niet ontzeggen.

Maar hoe dichterbij de dag kwam, hoe slechter ik sliep.
Steeds meer rampscenario's kwamen er in mijn hoofd:
Wat als Jonah verloren loopt?
Wat als hij van een speeltuig valt?
Wat als de bus een ongeluk krijgt?
Wat als hij meegaat met vreemde mensen?
Wat als...?

Ik had al een lijstje klaar met zaken waarvoor ik Jonah wilde waarschuwen.
Tot het me plots opviel hoe angstig ik ben geworden sinds mijn twee jongens er zijn.
En hoe (over)beschermend ik ben geworden.
Ook al weet ik, als nuchtere mens, dat mijn ongerustheid voor het grootste deel onterecht is.
Toch lijk ik iets minder klaar voor die eerste schoolreis dan Jonah.
Tijd om mezelf dus wat moed in te spreken.

En zo vertrok Jonah deze ochtend op schoolreis.
En zal ik er waarschijnlijk een hele dag aan denken, met een bang hartje.
Fier dat hij zo snel groot is.
Maar ook blij als hij vanavond weer thuis zal zijn bij mama.