De eerste stapjes

We kijken er al even naar uit naar die eerste stapjes.
Eli zet hem al trots recht.
En als je hem een handje geeft wandelt hij me je mee.
Hij lijkt dan wel eerder op een kleine pinguïn maar het lukt.
Het is dus bijna zover.
Alleen durft hij nog niet goed loslaten.
Je ziet hem soms aarzelend kijken.
En elke keer als je denkt: 'Ja, nu is het zover!', laat hij zich uiteindelijk toch weer op de grond zakken.

Tot het zover is, denken we er sterk over om alle meubels in huis weg te halen.
Eli is namelijk op ontdekkingstocht.
En sinds hij gemakkelijk zelfstandig kan recht staan zijn er ook meer valpartijen.
Hij kruipt ook overal op.
Maar terug naar beneden, dat lukt nog niet.
Met als resultaat een huilende Eli.
Ik durf hem dus sinds kort amper alleen laten.
Enkele seconden is genoeg om opnieuw een extra buil of blauwe plek op te leveren.
Net zoals bij Jonah toen.
Die heeft ook zo'n periode gehad.
'Een pak uit bubbelfolie dat zou nog iets zijn' was toen onze meest gebruikte zin.
En nu opnieuw, naast de zin 'met die gaan we nog veel in het ziekenhuis belanden'.

We kijken uit naar die eerste stapjes.
En eigenlijk ook een klein beetje niet.
Dan is er opnieuw een mijlpaal achter de rug.
En het gaat allemaal al zo snel.
Ik ben ook een beetje als Eli op dit moment.
Ik wil mijn kerels wel loslaten.
Maar elke keer als ik er klaar voor ben, durf ik niet.
Dan wil ik ze veiligheidshalve toch nog even een handje geven.
Dat sentimentele 'mama'gevoel toch.