Blogcrisis

Ik ben een echt kind van deze tijd.
Zo eentje die piekert over alles.
Die ontelbaar veel opties in het leven heeft en soms niet weet waar naartoe.
En ik ben nochtans een nuchter persoon.
Dat zullen de meeste mensen die me kennen beamen.
Maar af en toe bekruipt dat moderne angstgevoel me.
'Is dit het? Waar wil ik naartoe?'

Zo een crisisje had ik enkele weken geleden ook over deze blog.
Die doet het beter dan ik dacht.
En blijft het onverwacht goed doen, ook al zeg ik dat zelf.
Maar dan ga je jezelf vergelijken met anderen.
Die hebben dan 800 volgers op instagram en een maandelijks aantal bezoekers op hun blog waar ik alleen maar kan van dromen.
Dan wil ik dat even ook.
De paniek slaat dan even toe.

Waar ben ik mee bezig?
Ik kan helemaal niet schrijven.
Misschien moet ik dan wat meer zoals de anderen doen?
Of nog meer posten?
Meer op sociale media zitten?
Dan zou ik het liefst de hele blog offline gooien.

Gelukkig kom ik enkele weken nadien weer terug met de voetjes op de grond.
Als ik na een aantal weken proberen, merk dat zoiets voor mij niet werkt.
Ik kan niet iedere dag iets posten.
Ik wil dat ook niet want dan heb ik geen tijd meer voor mijn kindjes en werk.
En daar kan ik ook niet zonder.
En als ik door mijn instagram scroll met mijn enkele volgers dan hou ik daar van.
Het is een rommeltje en het staat niet vol witte, keurige foto's zoals nu in de mode is.
Maar dat zijn wij.
En dat wil ik ook niet veranderen.
Ik kan ook niet schrijven zoals de meeste journalisten.
Maar het is leesbaar en zoals ik ben.
Zonder al te veel frullen en franjes.
En ik ben niet de populairste blog op het web.
Maar dat geeft niet.
Ik geniet er van, van mijn kleine projectje.
En wat er hierna nog komt...
Geen idee.
Dat zien we dan weer wel.