Het kleine ikje

Jonah is een klein 'ikje' geworden.
Het is de enig manier om te omschrijven hoe anders hij is.
Niet alleen groter maar anders.
Hij is niet meer mijn kleine, afhankelijke kereltje.
De laatste tijd doet hij steeds meer dingen zelf.
Hij probeerde vroeger wel iets alleen te doen.
Maar mama moest nog steeds te hulp schieten.
Nu niet meer...

Enkele dagen geleden ging ik Eli uit bed halen.
Toen ik beneden kwam, liep Jonah net opnieuw de woonkamer binnen.
"Mama, ik ben even naar het toilet geweest."
Ik stond versteld te kijken.
Hij had alles zelf gedaan.
Enkel zijn pyjamabroek had hij een beetje 'Steve Urkel'-stijl  opgetrokken.
Tot voor kort deed ik de deur naar het toilet open, zijn broek naar beneden en weer naar boven.
Nu niet meer...

Hij is de laatste tijd ook bezig met 'ik' en wie hij is.
Tot voor kort toonde hij geen enkele interesse in winkelen.
Mama koos de kledij en hij deed ze aan.
Als we nu een kledingwinkel binnenstappen is dat anders.
"Kijk mama, die is mooi en die ook. Ooooh en daar met een robot."
Ik heb dus geen vrij spel meer maar moet onderhandelen met mijn kleine stijlgoeroe in spé.
Onze smaken verschillen nogal.

En dan heb ik het nog niet gehad over zijn 'eigen zelf'.
Hij gebruikt het woordje steeds frequenter.
En los van de grammaticale correctheid toont het vooral hoe Jonah een 'ikje' aan het worden is.
"Mama, dat is wel van mijn eigen zelf en niet van Eli."
"Mama, mijn eigen zelf heeft nu honger"
"Mama, mijn eigen zelf zegt dat blauw mooi is."
Om maar een paar voorbeeldjes te geven.

Mijn kleine kereltje wordt steeds groter.
Het is best spannend  om hem te zien evolueren en zijn 'eigen zelf' te zien worden.
Ik geef hem steeds meer ruimte.
Of dat probeer ik toch.
De zoveelste stap in het voorzichtig loslaten en opgroeien.